PS2
kunst
Devrolijke ellende van Zeikstad
town,testproductievan het M-Lab en win- naar vanvierMusicalAwards, gaat onderde hoedevan Joop vanden Ende Theaterpro-
De satirischeoff-Broadwaymusical Urine-
ducties het land in. ‘Het uitgangspunt is:het publiek op het verkeerdebeen zetten.’
JOS BLOEMKOLK
WOENSDAG6OKTOBER2010
Erwordthard gewerkt aan een lastigescène vandesatirische off-Broadwaymusical
gebouw, ’t Zonnehuis,idealistisch cultuurcentrum uit de jaren dertig. In de linkervleugel wordt hardge- werkt aan eenvrolijke,satirische, tamelijk cynische musical, Urine- town.InZeikstadligtgeen Zonne- plein. Urinetown,een off-Broadway-hit
H
vandeAmerikanen Greg Kotis en Mark Hollmann,stond als testpro- ductie al in het M-Lab,ook in Am- sterdam-Noord. Die productie won dit jaar nietminderdanvierMusical Awards:voor de bestevrouwelijke hoofdrol (Suzan Seegers),debeste choreografie (Daan Wijnands), het aanstormendetalent (NoortjeHer- laar) en de beste vertaling/bewer- king(Jurrian vanDongen). Hetisdeeerstemusicalvan het M-
Labdie is overgenomen door een groteproducent en op landelijke tournee gaat: Joop vanden Ende Theaterproducties,insamenwer- kingmet de kleinereproducent Opus One, die is gevestigd in ’t Zon- nehuis.Daar,inhet repetitielokaal vanOpus One, zijn choreograaf Daan Wijnands en regisseurJurrian vanDongenbezigeen lastige scène waaraan de helecast meedoet, te ‘zetten’ en in te studeren. Niet alleen de regisseurendecho-
reograaf zijn dezelfden als in de M- Labproductie,ook drie vandevier
et Zonnepleininhet hart vanTuindorpOost- zaan wordt gedomi- neerddoor eenprachtig Amsterdamse School-
hoofdrolspelers,Jamai Loman, Re- névanKootenenSuzanSeegers,ke- renterugindeze voorstelling.Derol vanNoortjeHerlaar,die nu in Mary Poppins staat,wordt overgenomen door Renée vanWegberg. Zoalsvakerbij repetitieswaarinde
dingennog niet helemaal vaststaan en dusveel wordt uitgeprobeerd, is dehoudingvandedeelnemers even geconcentreerd als lacherig. Daan Wijnands doeteen bewegingvoor aan JamaiLomanen vraagt: “Of ziet dat er dom uit?” Loman doethet na en René vanKooten zegt plagerig: “Nee hoor,dat zieterhelemaal niet domuit.Voor jouwdoen.” Wijnands en VanDongenmoeten
Urinetown omzetten naar eenan- der, minderbreed speelvlak dan in het M-Lab en hoewel ze de toon van de voorstellinghandhaven(grap- pig, maar niet karikaturaal; de ac- teursmoeten in hun personagesge- loven) brengenzeook menige ver- anderingaanomdescènesnogpak- kendertemaken. Maar als Wij- nands Loman nieuwe bewegingen laatdoen, gaat dat nooit in tegen watdeacteuraleerder deed. Dat zou te verwarrend zijn. Hetzijn toe- voegingen, geen veranderingen. Wijnands,die de benijdenswaar-
dige souplesse heeft vaneen echte danser,maakt eenpirouettemet ge- hevenknie. Zoiets heeft Lomandui- delijk nognooit gedaan, ookalwas hij de winnaar van Dancing with the stars.Het ziet er bijdeeerstekeer onwenniguit,enerwordt ook har-
telijkomgelachen.Maar je ziethem groeien in die beweging. Loman speelt de rolvan Bobby
Goud, een opstandelingineen stad waar enormewaterschaarsteheerst en de bevolking–tegen exorbitante prijzen–gebruik moet maken van openbaretoiletten. (Eénvan de ma- kers,GregKotis,reisde ooit als rug- zaktoeristdoor Europa en werd pijnlijk verrast toen hijmerktedat hij voor het gebruik vaneen open- baar toiletgeldmoest neertellen. Zo ontstondhet ideevoor de musical.) De opstandelingen, totwie ook
Suzan Seegersbehoort(kleineEef- je,die de rolvan verteller vervult), zijn eenwelbewuste komische ver- sie vanhet rebelse volk in LesMisé- rables.Maar de makersknipogen ook naar West Side Story,doordat BobbyGoud verliefd wordt op Lot Kleinhart(Renée vanWegberg), de dochter vandemeedogenloze uit- bater vandetoiletten. De namen zijn vetenlaten aan duidelijkheid niets te wensen over.Dearm der wet, gespeeld door René vanKoo-
‘Het is allemaal aangediktmet een enorme knipoog’
ten, heetdan ookAgentKnuppel. Wijnands zietnog meermogelijk-
heden totknipogendciteren. Die pi- rouettevan Loman en de bewegin- gendie hij daarna maakt,waaron- dereen dramatisch naar de vloer glijden, zijn citaten uit de pracht- musical Billy Elliot.Entijdens de daaropvolgende scène tussenhem en VanWegberg, waarbij zij eendu- et zingen,smokkeltWijnandserook nogwat bewegingenuit Chicago in. Als Lomanaan het eind vaneen vrij lange danssequentie platopdepar- ketvloerrichtingzijn medeopstan- delingentijgert,krijgt hij applaus. Maar het moet niet te koddigwor-
den. “Het moet klein en compact zijn,” zegt regisseurVan Dongen, “hetgaat hier vooral om de tekst.” Wijnands suggereertdat Loman en VanWegbergopzeker momentde- zelfde bewegingenmoeten maken. Dat zietermooi uit,maar VanDon- genheeft een inhoudelijktegenar- gument: “Alszehet allebei doen, hebben ze al meteen een bond met elkaar, alsof ze het hebben afge- sproken.Endat isnogtevroeg.”Dat overtuigt de choreograaf zonder moeite. En afrondend zegt Wij- nands:“Wehebbennueen schets.” De verschillendeonderdelen wor-
dennutoteengrotescène gesmeed, met allemoeilijkeovergangen, alle timingenten opzichtevan de mu- ziekdie door de pianist wordt ge- speeld en het oppersteconcentratie vergende samengaan vanzangen dans. In het koor vanopstandelin-
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60