verhalen
‘Vivre, c’est s’obstiner à achever un souvenir.’
(Leven, dat is het volharden in het voltooien van een herinnering) René Char, Franse dichter
G foto matt gibson
rote sneeuwvlokken suisden langs de helling het dal in, plakten aan zijn schouders, zijn stalkerspet, zijn handschoenen. De noordelijke hemel
beloofde nog meer sneeuw de komende uren. Hij drukte zijn gezicht in de koude moor, rook de onpasselijk makende geur van het rottende zwarte veen dat zojuist door haar Dubarry laarzen losgewoeld was. Hij huiverde, dit leek gekkenwerk. Hij keek naar haar. Het begon heviger te sneeuwen.
ROEDEL KAALWILD De vrouw die voor hem met zijn Sauer in het foedraal door de besneeuwde moor richting hindes tijgerde, leek het niet te deren. Met de souplesse van een adder ontweek ze elk obstakel, glibberde langs de zoden pijpestro, de bonsai grote dennetjes, de gagelstruiken en de brokken graniet. Ze nam niet eens de moeite om naar hem om te kijken, maakte alleen af en toe een beweging met haar schouder om hem tot spoed te manen. ‘Hurry!’ Hij fluisterde vergeefs: ‘Wait!’. De wind nam zijn woorden met de sneeuw mee, diep het dal in van waaruit ze omhoog geklommen waren; het laatste stuk crawlend, plat op de buik, door de schurende hei, over het soppende, weke
veen, langs de restanten schilferig ijs op de ingedroogde modderpoelen.
Nog vijf minuten, had ze gezegd. Godbetert, het leek inmiddels een uur, en er was nog geen enkel zicht op het roedel kaalwild dat ze vanuit het dal gespot hadden. Weer moest hij denken aan toen. Hij – Terwildt – voor zijn gevoel eeuwen jonger, die op deze zelfde berg, achter haar – Moira – aankroop om zijn eerste hert te schieten. Hoe anders was het nu in deze ijzige beproeving. Was het domme overmoed dat hij nog een keer naar deze plek, naar haar, gekomen was? ‘How about the fysical condition?’, had ze argwanend gevraagd toen ze hem weer zag. ‘Ik mag niet mopperen.’ Maar hij wist: het was toen al, lang geleden, zwaar geweest. Te zwaar soms, maar nu… Waarom was hij juist nu dan weer teruggegaan? Voor de herten? Zijn laatste kans? Voor haar, Moira? ‘Remember’, had ze destijds plagerig gefluisterd bij het afscheid, ‘this young man’s fancy could be an old man’s dream.’ Was dat het?
GRAMPIANS Vanaf de hoofdweg had hij de afslag naar het onverharde weggetje genomen dat zich als een rafelig zwart lint door het grimmige, nu grijswit besneeuwde, berglandschap slingerde naar het stalkershuis. In de verte had hij nog
januari 2023 - #1 | | 37
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60
