zo werkt het helaas niet. NZa, ACM, universitei- ten, banken, verzekeraars, ondernemingsraden; allemaal zijn ze positief, maar de afstemming kost niettemin veel tijd. Dat geeft wel de moge- lijkheid om het zorgvuldig en goed te doen.” Bang dat hij het te druk krijgt tijdens zijn
laatste Amsterdamse maanden is Levi niet. Zijn leven lang al werkt hij extreem veel. “Ik tel geen uren.” Slapen doet hij slechts vier of vijf uur per nacht. “Daar heb ik genoeg aan.” Ontspanning vindt hij in het woon-werkverkeer op de fiets en wanneer hij in het buitenland verblijft voor een congres of om een praatje te houden. “Dan blijf ik altijd een dag langer. Een ochtend wandelen door Bologna, heerlijk! Werk en privé lopen in elkaar over. Ik heb geen kinderen, dat maakt zo’n leven mogelijk.” Door zijn enorme drive is het voor Levi
ondenkbaar, maar veel zorgprofessionals werken tegenwoordig graag parttime. “De work-life balance is veranderd. Werken is niet meer het allerbelangrijkste in het leven.” Dat er mensen mopperen over die trend, vindt Levi onterecht. “Wel stoort het me als ik het gevoel krijg dat het werk altijd op de laatste plaats komt. Dat accepteer ik niet. Maar positief aan een goede balans is dat mensen vrolijker en fitter zijn, en dat is veel waard.” Al botst het parttimewerken wel met een van Levi’s heilige huisjes: continuïteit. “Discontinuïteit moeten we gewoon oplossen door goede roosters te maken en goed over te dragen.”
Aanspreekcultuur In de periode dat Levi nog fulltime als internist werkte – drie keer werd hij door zijn collega’s als de beste in zijn vak gekozen –, draaide hij lange diensten. Soms was hij van vrijdag tot en met maandag in het AMC. “Wel fijn voor de continuïteit”, zegt hij met een lach. “Ik wist alles van elke patiënt uit mijn hoofd.” Maar ook dat is niet meer van deze tijd. Levi schaart zich achter het pleidooi van AMC-collega Dink Legemate, hoofd chirurgie, en Jan Klein, anes- thesioloog in het Oogziekenhuis in Rotterdam en hoogleraar patiëntveiligheid van de TU Delft, die de 24-uursdiensten willen afschaffen. “Ik geloof niet dat het onmiddellijk tot medi- sche blunders leidt, maar de eerste competen- ties die sneuvelen bij vermoeidheid zijn vrien- delijkheid en samenwerken. Die zijn cruciaal in ons vak. Daarmee creëer je een prettige cultuur, waar ook ruimte is om elkaar aan te spreken.” Dat laatste is iets wat Levi erg belangrijk vindt.
Toen hij zijn eerste stappen in het ziekenhuis zette, was er van een aanspreekcultuur geen
‘Van de banken accepteert de overheid geen woekerwinsten, waarom wel van farmaceuten?’
sprake. “Ik durfde niets te zeggen tegen een meerdere. Laat staan diegene te wijzen op een fout.” In het AMC is er volgens de bestuursvoor- zitter in dat opzicht veel veranderd de afgelopen jaren. “Laatst ging ik even snel bij mijn buurman langs die hier in het ziekenhuis lag. Was er een leerling-verpleegkundige die zei: ‘Marcel, je ver- geet de handalcohol.’ Dat is toch mooi?” Zulke kleine dingen maken Levi’s dag. “Na-
tuurlijk ben ik blij met een kwaliteitsstempel, maar echt blij word ik van zulke dingen. Van een brief van een patiënt die schrijft dat hij goed geholpen is of van een student die mailt dat ze zo veel plezier aan de colleges heeft be- leefd.” Hij zal ze gaan missen straks in Londen: de collega’s, de patiënten, de studenten, het AMC. Net als het fietsen naar zijn werk. Want in Londen betrekt Levi een appartement op 5 minuten lopen van zijn werkplek. “Dat is wel een dingetje, ja. Dan moet ik ’s avonds maar gaan fietsen of de sportschool in.”
< ArtsenAuto oktober 2016 015
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
