Interview
‘Een weekend op de eerste hulp en ik begrijp de frustratie over het trage computersysteem’
bestuursvoorzitter van het AMC, bijna zeven
jaar geleden, stelde de internist dat zelfs als eis. “Ten eerste vind ik het werk leuk. Daarnaast is het waardevol. Ik kan rapporten lezen tot ik blauw zie, maar een weekend op de eerste hulp en ik begrijp de frustratie over het trage compu- tersysteem. Sowieso is het fijn om frustratie en blijdschap te delen met collega’s op de vloer.”
Curriculum vitae Marcel Levi (1964) geboren in Amsterdam
1982-1987 geneeskunde, Universiteit van Amsterdam 1988-1989 arts-onderzoeker, University of Perugia, Italië 1991 promotie (cum laude), Activation and Inhibition of the Fibrinolytic System 1991-1997 opleiding tot internist, AMC, Amsterdam 1997-1998 postgraduate master Evidence-Based Health Care, Oxford University, UK 1997-2001 fellow van de Koninklijke Nederlandse Academie voor Wetenschap- pen (KNAW) 1998-1999 post-doc, Center for Transgene Tech- nology and Gene Transfer, Universiteit Leuven, België 2000-2010 hoogleraar Inwendige Geneeskunde, hoofd afd. Inwendige Geneeskunde AMC 2010-2017 voorzitter Raad van Bestuur AMC en decaan Faculteit Geneeskunde, UvA Vanaf 2017 chief executive University College London Hospitals
014 oktober 2016 ArtsenAuto
Wanhopig complex systeem Dat hij hoogleraar en praktiserend arts is, maakte Levi de topkandidaat voor het UCLH. “In Engeland worden ziekenhuizen bijna nooit geleid door artsen. Het UCLH wil, tegen de stroom in, het fenomeen ‘professional in de lead’ doortrekken naar de top.” Wat ook voor Levi sprak, is zijn nationaliteit. “Het zorgstelsel in Engeland, de National Health Service, wordt gestuurd door de overheid. Niet iedereen is daar tevreden over. Ze zien graag buitenlanders met frisse ideeën aan het roer bij een aantal grote ziekenhuizen.” Het zorgstelsel in Engeland heeft zijn beper-
kingen, erkent Levi, maar hij vindt het een verademing ten opzichte van ‘het wanho- pig complexe systeem’ in Nederland. “Zo’n nationaal systeem is tenminste duidelijk. In Nederland neemt niemand de leiding. De minister heeft op vrijwel elke vraag hetzelfde antwoord: ‘Daar ga ik niet over. Het veld moet het zelf doen.’ Maar dat werkt niet als je iets wilt veranderen.” Idealiter ziet het toekomstige Nederlandse zorglandschap er in Levi’s ogen zo uit: een paar gespecialiseerde centra voor complexe zorg en regionale ziekenhuizen, dicht bij de patiënt, voor de eenvoudiger zorg. “Volgens de richtlijnen is twintig keer per jaar een bepaalde operatie uitvoeren voldoende. Dat is minder dan twee keer per maand. Veel te weinig. De chirurg die de operatie uitvoert, heeft daar misschien genoeg aan, maar een heel team – nachtzusters, radiologie, ic – moet weten hoe te handelen. Daarom moet je een operatie vijftig tot honderd keer per jaar doen. Voor bijvoorbeeld slokdarmkankeroperaties zijn twee centra in Nederland genoeg, maar dat is vloeken in de kerk.”
Er is een aantal factoren dat tegenwerkt om het landschap dat Levi schetst te realiseren. Hij somt op: “De tariefstructuur, het markt- werkingsprincipe dat uitgaat van concurrentie in plaats van samenwerking en te grote ego’s. Sommige dokters en bestuurders vinden het maar niks als ze geen aortaoperaties meer mogen doen; wat zijn we dan nog voor zieken- huis? Zolang daar ruimte voor is, gaat er niet veel veranderen. Er is leiderschap nodig. Iemand die zegt: zo gaan we het doen.” Levi hekelt ook het niet-optreden van de
overheid tegen de farmaceutische industrie. “Er komen heel goede geneesmiddelen op de markt. Die willen we graag geven, maar ze zijn veel te duur. Farmaceuten chanteren ons. Na- tuurlijk: we leven in een kapitalistisch land, wie investeert en risico neemt, mag winst maken. Maar farmaceuten maken woekerwinsten. Van de banken accepteert de overheid dat niet meer, waarom van de farmaceuten wel?” Wanneer geneesmiddelen, door ingrijpen
van de overheid, goedkoper worden, kan er meer geld naar curatieve zorg, innovatie en verpleegkundigen, stelt Levi, die daarnaast ‘flauwekulzorg’ wil schrappen om de zorg betaalbaar te houden. “Haal alle onzin uit de zorg”, zegt hij. “Snotterpoli’s, baby-yoga, maar ook onzinnige handelingen.” Levi haalt voorbeelden aan: “Jaarlijks melden duizenden mensen zich met buikpijn op de eerste hulp. Daar wordt een röntgenfoto gemaakt waarop niets te zien is en vervolgens een scan of echo. Waarom dan eerst die foto? En waarom moeten chronische patiënten vier keer per jaar naar een specialist voor controles die ze zelf kunnen doen? Laat ze komen als er echt wat is. En bij mensen op hoge leeftijd die nog drie keer per week naar het ziekenhuis komen voor dialyse denk ik: kijkt er wel iemand of de patiënt daar nog iets aan heeft? Dat laatste is een medische discussie, maar wel met een economische com- ponent.”
Door hoepels springen Voordat Levi op 1 januari 2017 aan de slag gaat in Londen, heeft hij nog een paar drukke maanden in Amsterdam voor de boeg. “We zijn gestart met een nieuw curriculum volgens een ander, Angelsaksisch leerprincipe. We moeten een nette begroting maken voor 2017. En ik moet veel dingen overdragen. Als het gaat om de fusie, moeten we nog door heel wat hoepels springen. Voor de mensen hier is het jammer dat het zo langzaam gaat. Die zijn praktisch. Snel. Kom maar op met die verhuisdozen. Maar
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
