29


I


n 2004 zag Stef Bos hoe Pieter van den Hoogenband goud won tij dens de Olympische Zomerspelen. ‘Prachtig moment. Ik kij k naar de wedstrij d en daarna naar de ceremonie met


al die blij e mensen onder de Nederlandse vlag. Op hetzelfde moment valt mij n oog op de krant die ik die ochtend had gekocht. Op de voorpagina staat een foto van een kist die uit een militair vliegtuig wordt getild, met daarin het lichaam van een jonge militair, overleden in Irak. Bedekt met diezelfde vlag.’


Twee zulke uiteenlopende emoties onder een en dezelfde vlag: het trof hem midscheeps. ‘Dat een jonge jongen betrokken was geraakt bij een oorlog en daar was gesneuveld, dat raakte mij zo diep. Ik ben een kind van de jaren zestig, ik ken helemaal geen oorlog. Als eerbetoon aan die jongen heb ik toen een nummer geschreven, ‘Welkom Thuis’.’


Stef kwam in contact met de ouders van de gesneuvelde militair en af en toe kreeg hij mails van veteranen, die zij n lied hogelij k waardeerden. ‘Van het een komt dan het ander en zo werd ik af en toe gevraagd om op te treden op bij eenkomsten, maar daar kwam het nooit van, ook al omdat ik deels in Zuid-Afrika woon.’


Maar nu gaat het dan toch gebeuren: Stef treedt op Veteranendag op. ‘De bedoeling was om Welkom Thuis te zingen, in omgebouwde vorm, maar het wordt een heel nieuw nummer. De insteek is: een veteraan herken je niet, je ziet niet hoe die binnenkant gevormd is. Dat zie je aan niemand, maar veteranen zij n nog eens extra moeilij k te kennen. Ze kunnen vaak moeilij k praten over wat ze hebben meegemaakt, omdat veel mensen helemaal niet kunnen afdalen in die ongekende ervaringen. Dat vind ik een mooi en groot gegeven en daar gaat mij n lied over.’


‘Ik leer van ze, ik oordeel minder snel’


Stef is blij dat hij nu een bij drage kan leveren aan het werk dat veteranen doen voor vrede en veiligheid. ‘Ik ken hun leven niet, hun binnenkant niet, maar ik heb veel mensen ontmoet die te maken hebben gehad met oorlog en geweld en met de trauma’s die daarbij horen. Wat ik te gek vind aan muziek is dat ik een vorm kan geven aan die verhalen. Ik ben steeds meer een muzikaal journalist: ik raap een verhaal op, ik stop het in een pot en laat het groeien. En ik schrij f ook omdat ik mij n hoofd leeg moet maken, anders ontploft het. Er komt zó veel binnen.’


Zoals de verhalen van ‘die jongens’, dus. ‘Ik kan heel veel van ze leren. Ze geven mij een uitzicht dat ik niet ken. Zij leren mij minder snel te oordelen.’ Er bestaan allerlei vooroordelen over veteranen, wil hij maar zeggen, net zoals die bestaan over Zuid-Afrika, het land waar hij lang deels woonde. ‘Maar als je er woont, blij kt de werkelij kheid toch meer kanten te hebben. Zo zij n veteranen in situaties geweest die ik nooit zal kennen; de spanning niet, de mach- teloosheid , de dreiging, het geweld en de verveling. Het is niet zomaar een beroep, het heeft veel ongekende kanten. En dát is wat ik ervan kan leren.’


Waarom moeten mensen naar hem luisteren op Veteranendag? ‘Dat hoeven ze helemaal niet, dat mogen ze lekker zelf weten. Maar ik vind het in ieder geval heel fij n om mee te doen. Deze dag gáát ergens over.’


Over Stef Bos Stef Bos (1961) volgde de kleinkunstrichting van een theateropleiding in Antwerpen. Na zij n studie speelde hij toneel en schreef hij nummers voor anderen. Vanaf 1990 stortte hij zich vooral op het schrij ven van zij n eigen muziek en teksten. Zij n nummer Papa bracht hem grote bekendheid. Bos is getrouwd met de Zuid- Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Zij hebben drie kinderen en wonen afwisselend in Zuid-Afrika en Vlaanderen.


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108