Thuis op de voorgrond


43


#samenwonen #zwanger #stilletjes #rughernia


Verliefd


#samenwonen ‘We werkten allebei bij de brand- weer op vliegbasis Volkel. Nadat de vonk oversloeg, woonde Robert binnen een week bij mij. Na onze opleidingen besloten we niet op dezelfde vliegbasis te gaan werken. Hij ging naar Soesterberg.’


Op missie


Esther Ghielen-Roskam (43) en dochters Bo (17) en Noa (13) hebben heel wat meegemaakt met hun man en vader Robert Ghielen (49). Esther is verzuim- coördinator op een middelbare school en haar motto is: gewoon doorgaan. Tekst Sanne van de Grift Fotografi e Niels Blekemolen


#zwanger ‘We zouden samen op missie naar Afghanistan, maar ik moest het afblazen, omdat ik zwanger was. Hij kwam acht weken voor de geboorte terug. Dat hij in Afghanistan een trauma had opgelopen, viel mij niet op. Met een pasgeboren baby en door het slaaptekort lopen meer jonge ouders er dan een tijdje als een zombie bij. Hij heeft het lang verborgen kunnen houden en heeft op een gegeven moment zelf aan de bel getrokken.’


Te druk voor jou, papa


#stilletjes ‘Wij zeggen altijd Robert heeft een stempel, maar wij als gezin ook. Als hij midden in behandelingen zit, heeft hij het zwaar. Maar wij leven er elke dag mee, lopen op onze tenen, scannen continu. Ik regelde jarenlang alles voor de meiden in mijn eentje; school, feestjes. Als ze thuis waren, gingen ze altijd stil


zitten tekenen. En ik hoorde dat Noa een keer in de gang tegen haar vader zei, laten we nog maar even binnenblijven pap, het is voor jou nu heel druk buiten. Dat is echt de omgekeerde wereld.’


Doorgaan


#rughernia ‘Ik ga altijd gewoon door. Niet lullen, maar poetsen. Koste wat kost wil ik dat niemand zal denken, oh daar heb je haar weer met haar gezeik. Toen het wat beter ging met Robert, kreeg ik de klap: een rughernia. Pijn is een emotie en emoties kun je uitschakelen. Maar bij zenuwpijn is dat niet te doen zonder zware pijnstillers. Inmiddels is Robert afgekeurd en heb ik een nieuwe baan op mijn niveau. En zeg ik af en toe tegen de meiden: “Hier moet papa zich maar even overheen zetten, nu is het ook weer tijd voor ons.”’


Zie ook pag. 29 voor interview met Robert Ghielen.


Checkpoint 03-25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76