20


Column


Mariola Goossens over


Majoor Mariola Goossens was als luitenant mee met het Provinciaal Reconstructie Team in Afghanistan (2007). Ze onderhield daar samen met haar collega’s de contacten met burgemeesters, stamoudsten en politie- commandanten. Momenteel werkt ze als landmachter bij de luchtmachtstaf om de instroom van nieuw personeel te verbeteren.


strijdbaarheid I


Schaamte kleurt mijn


wangen Nederlands Veteraneninstituut


k voel frustratie borrelen in mij n maag, concurrerend met het gal dat zij n weg door mij n keel naar boven probeert te klauwen. Kreunend recht ik mij n rug en hoor verschillende wervels kraken. De wc-pot voor me weigert zij n zwart-


groene, haast versteende aanslag prij s te geven, ondanks dat ik al bij na een half uur verwoed aan het schrobben ben. De kou in de kleine, donkere cel trekt op uit het oneffen beton onder mij n knieën en begint zich in mij n botten te nestelen.


Net als ik het op wil geven en mij n arm al naar achter trek om de schuur- spons in de hoek te gooien, schrik ik op van het gegiechel van mij n twee dochtertjes. Ze poetsen samen het verweerde, met bouten vastgezette bureautje en hebben een nogal expliciet tekeningetje aangetroffen dat in het blad is gekrast. Ik jaag ze grinnikend door de zware stalen deur naar buiten en kij k ze na als ze door de enorme hal van de Koepelgevangenis, een begrip in Breda, op zoek gaan naar de eerder door mij beloofde limonade en koekjes.


Ze zigzaggen tussen de vele andere vrij willigers door die vandaag uit de wij de omgeving samen zij n gekomen. Ieder heeft zij n eigen redenen om te helpen om het oude, indrukwekkende gebouw een thuis te maken voor de honderden Oekraïense vluchtelingen


die onderweg zij n. Ik zie een oud, kromgebogen echtpaar hun emmer sop bij vullen, een studentenvereniging die bezems uitdeelt en koffie verzorgt en cadetten van de militaire academie die met bedden en matrassen sjouwen. Ze hebben de jasjes van hun pak uitgetrokken en buffelen met de zware spullen de trappen op en af, zonder pauze, maar met een hoop gelach en energie. Hun stemmen vullen de grote ruimte, weerkaatst door het hoge, ronde plafond.


Terwij l ik naar mij n meisjes kij k, met geen andere zorg in de wereld dan de beschikbaarheid van koekjes, grij pt zonder waarschuwing de ironie me met kracht bij de keel. Dit gebouw, meer dan een eeuw een symbool van verloren vrij heid voor zij n bewoners, zal nu voor honderden mensen het begin zij n van hun herwonnen vrij heid, na de verschrikkingen van de oorlog. Verschrikkingen die mij n voorstellingsvermogen te boven gaan, levend in een tachtig jaar vrij Nederland. Schaamte kleurt mij n wangen, terwij l ik terugdenk aan hoe ik me vanochtend liever nog een keer omgedraaid had. En nu laat ik me ook nog overwinnen door een beetje decenniaoude, aangekoekte poep?! Met hervonden strij dbaarheid draai ik me om, stroop mij n mouwen nog wat verder op en duik terug de wc-pot in. Dit gevecht ga ik winnen.


Paul Tolenaar


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76