Anne
Hendriks is voor zitter van een kleine VvE. Ze schrijft onder pseudoniem over het wel en wee van appartements - bewoners en hun VvE.
Platzak
Ongelukken komen nooit alleen, en dit jaar kwa- men ze met een heleboel tegelijk. We hadden er net eentje achter de rug – voor zover je nood- zakelijk schilderwerk een ongeluk kunt noemen. We zaten weer strak in de verf en de voordeuren glommen als spiegel- tjes. Steigers ingepakt, ramen gezeemd, rekening betaald, en klaar. Nou ja, klaar – het reservefonds van de VvE, zeg maar de verenigingskas, was leeg tot op de bodem: zo’n soort ongeluk dus. Wettelijk gezien mag je als VvE niet platzak zijn, maar er mag zo véél niet, en de leden hadden in een periode van woeste kapitaalkracht besloten om maandelijks niet meer dan een minimaal bedrag in de VvE-kas te storten. Als de poet op was, zouden we het tekort gewoon bijlappen. In de aanloop naar dat schilderwerk hadden we als bestuur de leden geleidelijk voorbereid op het feit dat ze diep in de buidel zouden moeten tasten. “Heel clever, jullie financial awareness policy”, vond een buurman die iets consultant-achtigs doet voor de kost. Spaarzame vaderlandse be- stuurders als we waren, hadden we de leden óók weer eens gewezen op de voordelen van een gevul- de VvE-pot: dan hoef je bij een financiële tegen- valler niet meteen je hele vakantiegeld in de kas te
column VvE
storten. Maar de andere spaarzame vaderlanders én de expats in de VvE besloten gebroederlijk om het geld weer zo lang mogelijk in eigen zak te houden. Onlangs begon een van de dakgoten te lekken. De steigers moesten opnieuw uitgepakt, de portemonnees getrok- ken, en wel onmiddellijk. De consultant mompelde iets over financial shock therapy – de goot was nu eenmaal niet te repareren met een prop kauwgom.
Onze administrateur moest nog een paar
straffe financiële aanmaningen versturen. Maar niet veel later zaten de eerste zinkwerkers op het dak, gevolgd door een paar timmermannen en dakdekkers, want er werd natuurlijk ook een stuk houtrot gevonden, welja. Gisteren benaderde de voorman van de dakploeg me met een blik die ik inmiddels ken. Zo’n empathische blik waarachter torenhoge kosten schuilgaan. Hij wees op een stuk goot langs een andere gevel. “Nu we toch bezig zijn”, zei hij, “zou ik die ook effe meenemen. We hoeven alleen maar een extra rolsteigertje te plaatsen.” Ik voorzag muiterij onder de leden, deurwaarders, en heel veel therapy van het een of ander. “Alleen maar een extra rolsteigertje.” De mafketel!
7/8-2025 | Eigen Huis Magazine | 53
BEELD EDITH BUENEN
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60
