Ooggetuige


47


‘Ik ergerde me aan collega’s die klaagden over onbe- nulligheden’


mannen die in tranen hun verhaal met mij deelden. Dan was ik even geen operatieassistent, maar gewoon een luisterend oor.’ Na drie maanden keert Gea terug. ‘Na twee weken merkte ik dat ik onrustig was. Je mist de structuur, de kame- raadschap, het gevoel dat je ergens bij hoort. In Bosnië droeg ik een uniform, was ik onderdeel van. Thuis niet meer.’ Er is geen nazorg. ‘Je kon met niemand praten. Burgers begrij pen het niet. Ik ergerde me aan collega’s die klaagden over onbenulligheden. En ik durfde niet over gras te lopen – misschien lag er een mij n. Dat zat


helemaal in mij n systeem.’ Het was haar buddy die haar erdoor- heen helpt. ‘Zij belde me altij d op het juiste moment. De band die tij dens zo’n missie ontstaat, is uniek. Ruim twee jaar geleden nog, vroeg ze of ik wilde komen omdat haar zoon zich had gesuïcideerd. Ze zei dat ze dat gevoel van verbondenheid dat we in Bosnië hadden, nu nodig had. Dat raakte me diep. Dat is een band voor het leven.’


Weet waar je aan begint Ze ziet met enige verbazing hoe goed zorgreservisten tegenwoordig worden voorbereid. ‘Ze krij gen uitgebreide opleidingen, trainingen op Curaçao, er zij n bij eenkomsten en er is bege- leiding. Wij kregen een dikke maand, en hop, je stond in een oorlogsgebied. Nu wordt er van alles georganiseerd – mooi hoor – maar soms denk ik: weet wel dat het echt is.’ Als veteraan kij kt Gea met trots én realisme terug. ‘Het heeft me gevormd. Ik weet nu wat oorlog is, wat machteloosheid met mensen


doet. Je leert vrede waarderen. En je wordt sterker als mens.’ Tegelij k waarschuwt ze zorgprofessionals die nu als reservist overwegen te gaan: ‘Wees je bewust waar je aan begint. Het is niet alleen avontuur. Het gaat in je rugzak zitten. Je weet niet hoe het je verandert.’


Ruim 27 jaar later werkt Gea nog altij d in de zorg en voelt ze zich nog steeds veteraan. ‘Ik heb een kistje met mij n medaille, post en mij n fotoalbum, dat pak ik soms nog even. En die mannenzwembroek? Die hoefde ik niet in te leveren, dus heb ik nog altij d. Het is een klein stukje van een groot avontuur dat ik nooit zal vergeten.’


Checkpoint 06-25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68