Column


33


Mariola Goossens Thuiskomen


Luitenant-kolonel Mariola


Goossens was als luitenant mee met het Provinciaal Reconstructie Team in Afghanistann (2007). Ze onderhield daar met haar collega’s de contacten met


burgemeesters, stamoudsten en politiecommandanten. Momenteel werkt ze


als landmachter bij de luchtmachtstaf om de


instroom van nieuw personeel te verbeteren.


H


overgang was te


De


groot en te abrupt


et zij n de enige kartonnen dozen in de hele winkelstraat. De stapel is zo hoog dat hij vanuit elke richting duidelij k te zien


is. Kabels lopen vanachter de hoop langs het gebouw omhoog naar de straatverlichting. Of ... lopen ze misschien omlaag? Ligt er iets onder de dozen dat stroom nodig heeft?! Ik blij f abrupt stilstaan en kij k om me heen. Ik zie dagjesmensen arm in arm langs de etalages slenteren, studenten in hockeyoutfits onderweg naar een training, een jengelend kind dat uit zij n kinderwagen probeert te ontsnappen. Een oudere vrouw botst tegen me op en moppert dat ik in de weg sta. Ik steek snel over, ook al zint de drukte aan de andere kant van de straat me niet. Pas als ik een meter of vij ftig voorbij de dozen bent, ontspant mij n lichaam zich.


Drie dagen eerder zwaai ik door het vliegtuigraampje naar de jongens die op Kreta blij ven, ‘adapteren’ voor ze naar hun ouders, gezinnen en vrienden terugkeren na bij na vij f maanden Afghanistan. Ik niet. Als je met verlof gaat, mag je zo door. Hoef je niet te wennen. Maar zodra ik enkele uren later uitstap in Nederland weet ik dat dat niet waar is. De andere mensen op het vliegveld komen te dichtbij . Ik kan hun handen niet zien.


Auto’s rij den te hard, ik heb niemand achter me lopen die ik blind vertrouw en zelfs de afwezigheid van de weeïge lucht van afval dat wordt verbrand, voelt verdacht. Ik ben opgelucht, dodelij k vermoeid en heb barstende hoofdpij n als een uur later de deur van mij n huis achter me dichtvalt en stilte me omringt.


De dagen daarna dwing ik mezelf ‘normaal te doen’. Te gaan stappen met vrienden die ik al die maanden heb moeten missen. Een rondje te hardlopen in de avondschemering, op een terras te zitten omringd door vreemden. Maar het valt me zwaar, dat doen alsof ik mezelf ben. Als ik mij n ouders bezoek en even wil winkelen in de vertrouwde straten, overvalt de stapel dozen me. Want tja, hoe klein ook, er ís natuurlij k een kans dat iemand precies in mij n verlof een bermbom verstopt onder een doos van de lokale drogist …


Ik wéét hoe irrationeel ik me gedraag, maar de overgang was té groot geweest, té abrupt. En dus laat ik me na twee weken met een zucht van opluchting weer in een vliegtuigstoel zakken, terug naar mij n team, het stof, de vertrouwde spanning. Over anderhalve maand KEIhard adapteren op Kreta neem ik me voor, zodat ik daarna écht thuis kan komen.


Checkpoint 06-25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68