46


Over Gea Willemsen (55) In 1998 is operatieassistent Gea Willemsen-Schonewille uit Twello een van de eerste twee burgers die tij delij k worden gemilitariseerd voor een uitzen- ding naar Bosnië (SFOR-3), bij het Geneeskundig Detachement (CMH 17) van 11 (NL)Mechbat Regiment Huzaren van Sytzama. Ze werkt als operatieassistent op de basis in Novi Travnik. Na haar uitzending keert ze terug naar de civiele zorg. Ze is nu operatieassistent in het Gelre Ziekenhuis Apeldoorn en praktij kondersteuner in een huisartsenpraktij k in Deventer.


In het kamp is Gea de enige operatie- assistent, met 24 uursparaatheid. ‘Er gebeurden gelukkig geen grote medische calamiteiten. Het grootste gevaar was verveling. Maar ik heb me geen moment verveeld.’ Ze helpt in de keuken, lost de tand- artsassistente af, doet klusjes, sport veel, en maakt kennis met de wereld van Defensie. ‘Ik kende bij na iedereen op het kamp, stelde mij zelf proactief op. Toen er een helikopter landde, vroeg ik of ik een rondje mee mocht. De piloot liet de heli expres een meter of vier zakken. “Do you like a practical joke?”, riep hij lachend.’


De oorlog dichtbij De oorlog komt soms akelig dichtbij . ‘Er werd een granaat over de omheining gegooid. Ik schrok van hoe bang de militairen waren. Ik dacht: jullie zij n hier toch om m� te beschermen? Toen besefte ik pas dat


angst voor iedereen anders werkt.’ Een hoogte- en dieptepunt tegelij k is een bezoek aan Sarajevo. ‘We kregen de kans om te gaan kij ken. Dat was zó indrukwekkend. De stad lag in een dal, een perfect doelwit. Overal granaatinslagen, kapotte gebouwen, graven op de heuvels. Ik liep daar met een doorgeladen Glock, dat voelde heel vreemd. We bezochten de tunnel die de inwoners hadden gegraven om te overleven. Dat greep me aan. Toen zag ik wat oorlog écht is: smerig, uitzichtloos.’


Vrouw in een mannenkamp In een grotendeels mannelij ke omgeving moet Gea haar plek vinden. ‘Er waren maar weinig vrouwen. De meeste mannen waren heel netjes, maar sommige zaten daar al maanden, zonder vrouw, zonder afleiding. Zo lang zonder intimiteit doet wat met ze. Dan kreeg je de vraag of ik even in de drietonner wilde langskomen. Dan zei ik: “Lekker jongen, maar dat gaan we niet doen.” Je moest stevig in je schoenen staan.’


Nederlands Veteraneninstituut


Ze vertelt met nuchtere humor over een incident toen ze in de douche- cabine stond en de ‘ontlading’ van de buurman voorbij kwam drij ven. ‘Toen heb ik gewacht tot hij klaar was en gezegd: doe dat maar in de bunker, niet naast mij . Hij bloosde tot achter zij n oren. Het was een andere tij d. Nu zou dat niet meer kunnen.’ Toch voelt ze zich veilig. ‘Er waren duidelij ke regels: na tien uur ’s avonds geen bezoek bij de mannen. Dat was prima. En mij n buddy, de anesthesie- assistent, was een geweldige steun.’


Verwondering en onmacht Wat haar vooral bij blij ft, is de com- binatie van perfect georganiseerde zorg en politieke onmacht. ‘We hadden de mooiste en beste appara- tuur die je je kon wensen. Alles was er, maar het mandaat beperkte ons. We konden niets betekenen voor de lokale bevolking. Dan voel je je zo machte- loos.’ Die machteloosheid heeft de nodige impact op de militairen om haar heen. ‘Sommigen waren kapot van eerdere missies. Ik sprak met


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68