Column


15


Barry Hofstede Thuis voelen


Barry Hofstede was dienst- plichtig soldaat in Bosnië (1992–1993). Als vracht-


wagenchauffeur reed hij door Bosnië om de lokale


bevolking van hulpgoederen


te voorzien. Hij heeft veel over zij n ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrij ver.


T


niemand hebt, kun je ook


Als je


niemand verliezen


oen ik uit Bosnië terugkwam was


het af: een portret, olieverf op doek, van Perry Farrell, zanger van de band Jane’s Addiction. Ogen gesloten, armen op de


rug, zij n ontblote bovenlij f ontsierd met wat eruitziet als littekens of messteken. Mij n moeder had er mij n hele uitzending aan gewerkt. Ik hing het op in mij n slaapkamer.


Van mij n verdiende geld kocht ik een drumstel en na een zomer waar ik verder niks meer van weet en waarin ik 20.000 gulden heb opgemaakt, ging ik weer naar school. In de klas kreeg ik zomaar last van paniekaanvallen en huilbuien. Na een jaar ben ik gestopt. Op een avond, bij iemand thuis, schold iemand mij uit voor oorlogsmisda- diger. Ik vertrok naar Australië.


In Australië begon ik met het schrij ven in een dagboek. Op een festival in Sydney zag ik Perry Farrell live. Heel even was ik gelukkig, maar dat zal de XTC zij n geweest die ik had genomen. Terug in Nederland ging ik op mezelf wonen. Het schilderij dat mij n moeder had gemaakt kreeg een prominente plek in de woonkamer. Iedere avond keek ik ernaar. Op zaterdag oefende ik met de band, de rest van de week wachtte ik tot het weer zaterdag was. Ik dacht veel aan doodgaan en hield iedereen bij me weg. Als je niemand hebt, kun je niemand verliezen.


Via een toevallige ontmoeting kwam ik in contact met een dame van de BNMO. Die ontmoeting zorgde ervoor dat ik in het Militair Hospitaal terechtkwam waar ik mij n ervaringen van mij n uitzending kon verwerken. Ik schreef een toneelstuk over hoe het is om veteraan te zij n in een onverschillig land. De landmachttop, de marinetop, de staatssecretaris van Defensie en leden van de Tweede Kamer kwamen kij ken. Veteranendag werd een feit en er ontstond iets van bewustwording in de samenleving.


Ik trouwde en ging samenwonen. Het schilderij verdween in de opslag. Mij n recreatieve drugsgebruik, waarmee ik mij n boosheid in toom hield, werd een verslaving. In 2020 zocht ik hulp bij het Nederlands Veteraneninstituut. Inmiddels is het 2025. Ik ben nu vij f jaar clean. Europa herdenkt tachtig jaar vrede. ‘Patriotten’ brengen vol trots en overtuiging de Hitlergroet op straat en ik vraag mij af of ik me ooit nog thuis ga voelen in dit land. Het schilderij van mij n moeder hangt weer. De afbeelding van Perry Farrell heeft een scheur opgelopen, vlak onder het borstbeen, ongeveer op de plek waar ik een leegte voel.


Checkpoint 06-25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68