Artikelkop rechts Column


49


Luitenant-kolonel Mariola


Goossens was als luitenant met het Provinciaal


Reconstructie Team in Afghanistan (2007). Ze onderhield daar met haar


collega’s de contacten met burgemeesters, stamoud- sten en politiecomman- danten. Momenteel is ze


coördinerend adviseur voor het schaalbaar maken van de Koninklij ke Luchtmacht.


D


stij gt naar nieuwe hoogten


Mij n zelf- verwij t


Mariola Goossens Het stemmetje


e zucht komt uit mij n tenen. Een zucht vervuld van schaamte, frustratie en een vleugje zelfverachting. Ik voel hoe mij n


gezicht vertrekt en sla een hand voor mij n gezicht, in de hoop mij n weerzin te verbergen. Dat mislukt grandioos, concludeer ik, als ik zie hoe de cadet tegenover me haar ogen neerslaat. Een blos kleurt haar wangen en ze schuift met haar voeten. Mij n zelfver- wij t stij gt naar nieuwe hoogten. Het oh zo bekende stemmetje in mij n hoofd lacht sarcastisch. Het is het stemmetje van mij n instructeur van toen, van mij n gevechtscursus destij ds. ‘Zo cadetje, hebben we het zwaar? Een paar nachtjes minder slaap en een gezellig wandelingetje door een paar slootjes en we lopen al over van zelfmedelij den. In mij n tij d was de héle opleiding zo, wekenlang, jij hoeft maar een paar daagjes te bikkelen.’ Het is het stemmetje dat ik verfoei, dat me achtervolgt als ik me kwetsbaar voel maar het niet durf te uiten, bang om belachelij k gemaakt te worden. Waarvan ik weet dat het sommigen helpt, maar bij mij olie op het vuur van mij n onzekerheid is. En vandaag was ik dat stemmetje geworden voor een ander. Het was gebeurd voor ik er erg in had. Ik had haar recht aangekeken, draaiend op haar benen na een week oefening, holle ogen van vermoeidheid en op


pad gestuurd met een onmogelij ke opdracht. En de zin was zomaar van mij n tong gerold. ‘Vroeger …’ Als ik zie hoe ze haar ogen openspert, raakt het besef me met kracht. Ik implodeer en een zucht ontsnapt aan mij n lippen. Waarom? Waarom moet ik mij n ‘toen’ op haar ‘nu’ projecteren?! Ik weet het antwoord op die vraag. Omdat ik nog steeds bevestiging zoek dat IK het goed heb gedaan. Dat IK trots mag zij n. Ik besluit dat ik het, hier en nu, anders wil doen. ‘Sorry, daar koop je helemaal niets voor, mij n oude onzekerheden over mij n eigen opleiding. Ga even zitten, je staat helemaal te zwaaien. Het is een heftige week geweest hè? Je doet het echt super. Vertel, waar loop je tegenaan?’ Onzeker slaat ze haar ogen op en laat ze onderzoekend over mij n gezicht glij den. Deze keer vindt ze enkel begrip en langzaam laat ze zich op de stoel neerzakken. Ze zet haar helm af en begint te vertellen. Een half uur later gespt ze hem vast- beraden weer vast, haar plan voor de opdracht scherp. Ik kij k haar na als ze onze kadertent uitloopt. Geen meisje meer dat op haar plek is gezet, maar een vrouw die traint om ons land te verdedigen.


Checkpoint 04-25


Paul Tolenaar


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76