search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
66 brieven


Deel uw mening in de brievenrubriek. Mail de redactie: checkpoint@mpg.today o.v.v. brieven. Of stuur uw brief naar Checkpoint, rubriek brieven, Postbus 862, 1180 AW, Amstelveen. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren, in te korten of niet te plaatsen.


Honden- baan


Het heeft meermalen mijn gedachten doorkruist: een artikel over het werk van honden voor militairen, mentaal gewonden (PTSS) of anderszins en zie, daar valt Checkpoint op de mat met daarop een schitterende hondenkop. Deze Mechelse herder kan uitstekend opgeleid worden voor werkzaamheden zoals hulphond (bijvoorbeeld voor meervoudig gehandicapte mensen die zo nog zelfstandig kunnen wonen), drugs- of explosievenhond en voor de veiligheid. Ondanks dat deze dieren een grote bek hebben, kunnen ze je helaas niets vertellen over hun werkervaringen. In mijn kennissenkringen heb ik een meervoudig gehandicapte jongedame. Ze woont zelfstandig en haar hond doet allerlei dingen die je niet zou verwach- ten zoals de wasmachine leeghalen, iets oprapen wat op de grond is gevallen, voorwerpen aangeven. En ook deze ‘militairen’ gaan eens met pensioen en moeten dan een goed nest hebben waar ze oud kunnen worden. Bedankt voor de aandacht in Checkpoint voor deze veteranen.


AB WOUDSTRA


Monument Kanchanaburi


Dekolonisatie


Met veel plezier las ik in CP08 de ver- halen over Kyta, Wim en Laika. Deze hebben mij tot tranen toe geroerd. Mijn vader (overleden in 2013) was als dienstplichtig marinier Ie klas in Nederlands-Indië. Hij las dus vooral de artikelen over die periode. Inmiddels is Checkpoint veelomvattender gewor- den, en – naar mijn mening – wordt het magazine ook steeds beter. Dat er een onderzoek komt naar de dekolonisatie van Nederlands-Indië is goed, al hoop ik dat er ook zal worden gekeken naar de rol van de Indonesische overheid en bevolking. Daarvoor zullen ook de archieven in Indonesië moeten worden geraad- pleegd. De rol, die de Nederlandse overheid heeft gespeeld, mag niet worden weggepoetst. In een tijd van militaire dienstplicht draagt de overheid de eindverantwoordelijkheid. Herschrijving van de geschiedenis, na zo vele jaren en met de kennis van nu, is gevaarlijk. Mijn idee is dat Nederlanders zich intensiever bezig- houden met het koloniale verleden dan de Indonesiërs. In de tv-documentaire Onze jongens op Java zei iemand te- recht: ‘Een schone oorlog bestaat niet.’ En een oorlog was het! De bedoeling moet altijd zijn om te leren van fouten. En oorlogen in de toekomst te voorkomen. Niet om, door de overheid gestuurde, militairen af te doen als ‘moordenaars’.


MIA DITTMAR


Al ruim twintig jaar woon ik, Theo Klabbers (82), Nieuw-Guineaveteraan, in Thailand. Meerdere keren bezocht ik het ereveld in Kanchanaburi om onze Nederlanders te herdenken. Op 17 augustus 1945 riep president Soekarno de onafhankelijkheid uit. Nederland accepteerde dit niet en wilde doorgaan om Nieuw-Guinea te behouden. Onder druk van de Verenigde Naties werd pas in 1962 de overdracht een feit. Ook tijdens die laatste jaren zijn er onnodige doden te betreuren. In Kanchanaburi hebben ruim drieduizend Nederlanders hun laatste rustplaats gekregen. Er werd een Nederlands monument geplaatst om de oorlog en de doden te herdenken. Omdat het ereveld waar onze Nederlanders liggen, Amerikaans grond- gebied is, werd de plaatsing van ons monument verboden. Althans, zo werd het mij uitgelegd. Ten einde raad werd het monument toen maar langs de weg buiten het ereveld geplaatst. Anno 2020 moet het toch mogelijk zijn om dit monument bij onze mannen en vrouwen op het ereveld te plaatsen, waar het tevens goed onderhouden wordt? Nu staat het verloren langs de weg. Het is vies en smerig. Wie is het met me eens om ons monument te verplaatsen, naar een plek waar het hoort? Wat mij ook bevreemdt is dat ik nergens een foto of mededeling over dit monu- ment op internet kan vinden. Soms lijkt het alsof we onze stijders vergeten zijn.


TH. KLABBERS


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76