Lezersrubriek
Ik heb er moeite mee dat er, met name in de politiek, verhullend wordt gesproken over mijn werk. Wij worden opgeleid om te vechten, laten we daar geen doekjes om winden. Ook in vredes- en opbouwmissies zijn er regelmatig gevechtssituaties waarbij slachtoffers (kunnen) vallen. Ik vind het kwetsend dat dit soort gebeurtenissen, die inherent zijn aan het vak van militair, in Den Haag worden ontkend. Hoe denken jullie hierover?
Man (44), naam bij de redactie bekend
Wat zou jij doen? is een nieuwe rubriek in Checkpoint. Lezers vragen andere lezers om raad bij dilemma’s waar ze mee zitten. Deze keer over:
Opgeleid om te vechten
reacties:
Geen schone handen Als men in Den Haag denkt dat Nederlandse militairen in wat voor confl ict ook – daar waar de politiek hen heen heeft gestuurd – schone handen kunnen houden, dan hebben ze oogkleppen op van hier tot Tokio. Jan de Lange
Schoonhouden van het imago Helaas is Den Haag vooral bezig met hun eigen handen schoon te houden en hun imago. Als er burgerdoden vallen is men het vergeten, proberen anderen (lees: de militair) de schuld in de schoenen te schuiven of keren onbegrijpelijke schadevergoedingen uit. Misschien zijn we op het punt geko- men dat de krijgsmacht het vertrouwen in hun eigen regering aan het verliezen is of zelfs al kwijt is. Dick Boender
Meetellen en pleasen Het lijkt vaak meer een besluit om in de wereld mee te tellen en te pleasen. Herman Kosse
Reageer je liever online? Houd dan de Facebook- pagina van het Veteranen- instituut in de gaten en laat daar een reactie achter.
33
Verantwoordelijkheid nemen Als regel zien we dat in het Nederlandse politieke debat over onderwerpen samenhangend met gewapend op- treden en vooral gebruik van militair geweld zeer verhullend besproken worden. Het is mijn indruk dat onze politici om tal van redenen niet hardop durven uit te spreken dat hun besluiten mensenlevens kunnen kosten, en misschien ook wel niet de verant- woordelijkheid onder ogen durven te zien. Het toppunt daarvan was een paar maanden geleden de kwalifi catie ‘moord’ door een Denk-politicus van het Nederlands bombardement op een IS-bommenfabriek. Daan Speetjens
Het volgende dilemma:
Ik ben een trotse veteraan. Ik denk met veel weemoed terug aan mijn missies. Ik heb het toen fantastisch gehad en mis het gevoel van nuttig werk doen en de kameraadschap nog steeds. En ik weet dat dit geldt voor veel andere veteranen, althans ik hoor die verhalen veel. Maar het is net alsof die verhalen de buitenwereld niet bereiken. Als mijn Defensieverleden ter sprake komt, lijkt men haast verbaasd dat ik geen PTSS heb of op een andere manier met mezelf in de knoop zit. Dat ik tijdens de uitzending de tijd van mijn leven heb gehad, lijken maar weinig burgers te begrijpen. Hoe reageren jullie op dit soort opmerkingen?
Man, 57, naam bekend bij de redactie
Mail je antwoord voor 20 maart naar
checkpoint@mpg.today. Mail ons ook als je zelf een dilemma hebt en wil weten hoe andere veteranen hierover denken. De redactie kan bijdragen inkorten.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
