Uw mening
Is het gewenst dat je erbij komt?
Op 19-jarige leeftijd werd ik uitgezonden naar Indië. Ik werd ingedeeld bij het 5e regiment, 1e bataljon infanterie. Ons werd gezegd door generaal Opsomer dat wij twaalf maanden moesten dienen, exclusief een maand heen en een maand terugvaren. Wij hebben op Celebes (Makassar), Sumatra (sector Padang) en daarna op Java gezeten. Er ontstond een hechte band tussen de jongens van ons peloton, ik kan er veel verhalen over vertellen. Gedurende mijn verdere leven heb ik met iedereen contact gehouden, maar de meesten zijn er nu niet meer. We zijn nog met z’n tweeën over. In totaal hebben wij 30 maanden gediend. We kwamen in september 1950 terug en kregen 300 gulden bij thuiskomst, een tientje per maand. Er was geen nazorg. Nederland was in opbouw na de oorlog en had indertijd tien miljoen inwoners. Toen wij terugkwamen uit
Indië kregen we het boekje 10.000.000 in een bloempot, en daar moet U ook nog bij. Er staat een aantal teksten in het boekje dat ik als zeer pijnlijk heb ervaren. Bijvoorbeeld: Kán je er nog bij? Is het gewenst dat je erbij komt? Vindt
Onderbuik
De laatste twee Checkpoints zie ik artikelen voorbijkomen waarin fl ink wordt afgegeven op hedendaagse ‘verwende, staataanklagende en vooral aan PTSS leidende veteranen’. Volgens de schrijvers van ingezonden brieven hangen deze jonge klagers ook nog eens vol met medailles. Nu vraag ik me af: waar komen die feiten vandaan? Of is het gewoon een onderbuikgevoel? Ik snap best dat oudere mensen moeite hebben met dingen die ze lezen en dat die vragen oproepen, maar ga nou niet op een hele groep jonge veteranen afgeven. In Irak en Uruzgan bijvoorbeeld is soms behoorlijk gevochten en in Bosnië zijn zoveel gruwelijkheden gebeurd. Dat sommigen daar iets aan overhouden is niet gek, maar velen pakken daarna de draad op en hebben gewoon een baan of worden ondernemer. Wees liever blij voor ons dat we in ieder geval een goede uitrusting hadden. Daarbij hebben veel jonge veteranen juist weinig medailles omdat Defensie al jaren een sober decoratiebeleid voert. Er zijn mensen die in totaal twee jaar weg zijn geweest en ‘slechts’ drie hangers hebben. Die zijn dus langer weg geweest dan menig oudere veteraan. Maar goed, nu verval ik in dezelfde vergelijkingen en dat wil ik juist niet. Ook ik hekel die claimcultuur; geld haalt immers slechte dingen in mensen naar boven. Laten we mensen die misbruik maken van het systeem samen aanspreken en zorgen dat er fatsoenlijk beleid voor komt. En laten we bovenal kijken naar de dingen die ons als veteranen bindt. Het lijkt me een mooi gegeven dat faciliteiten en nazorg inmiddels stukken beter zijn. Gun elkaar iets en wees juist trots dat ook generaties van nu dit soms ondankbare werk nog willen doen … M.J.M. RONGEN
‘men’ hier het gewenst dat je er ook nog bij komt, of ziet ‘men’ je als iemand die de spoeling nog dunner maakt? Dit boekje heb ik mijn hele leven goed bewaard, het was net of wij niet welkom waren in Nederland. Voordat we teruggingen naar Nederland, lagen de immigratiepapieren voor Australië en Nieuw-Zeeland klaar. Ons werd gezegd dat daar goede kansen lagen en een mooie toekomst in het verschiet. Een aantal jongens is ook echt vertrokken naar die landen. Inmiddels heeft Nederland 17.000.000 inwoners! DAT WAREN ANDERE TIJDEN! Gelukkig heb ik mijn leven na diensttijd weer kunnen oppakken, in Nederland. Het boekje heeft een bijzondere plaats in mijn leven, geen ereplaats, maar het is een herinnering aan mijn diensttijd en de onvoorwaardelijke kameraadschap die ik in dienst heb ervaren! KOERT DE VRIES, INDIËVETERAAN
Zomerbijlage Checkpoint
Na een bezoek aan mijn schoonouders heb ik van mijn schoonvader de Checkpoint meegekregen om thuis te lezen. Als niet-veteraan ben ik geen vaste lezer van jullie blad, maar heb ik met veel plezier de diverse artikelen doorgenomen. Dit valt echter in het niet bij de prachtige verhalen uit de zomerbijlage die jullie hebben meegestuurd. Het is bijna zonde dat deze verhalen op deze manier alleen maar voor veteranen beschikbaar zijn. Ik denk dat meer dan genoeg burgers plezier kunnen hebben van deze verhalen, of ontroerd kunnen worden door de indrukwekkende getuigenissen. Mochten jullie ooit het idee opvatten om deze – bijvoorbeeld in boekvorm – uit te brengen, dan ondersteun ik dat van harte. Wellicht een idee ... Bedankt voor jullie mooie werk, ik heb ervan genoten. MATTHIJS DE GRAAF
67
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
