31
column
BARRY HOFSTEDE
mijn ouders slapeloze nachten bezorgd’
‘Ik heb I
Ik klom in de pen om te beginnen aan een preek dat we als leden van de samenleving allemaal een ondersteu- nende functie hebben. Na mijn uitzen- ding ben ik mij daar zeer bewust van geworden. In dit aardse tranendal moeten we het samen doen. Of zoals Adèle Bloemendaal, Piet Römer en Leen Jongewaard in 1969 zongen: ‘We benne op de wereld om mekaar, om mekaar, om mekaar, om mekaar, om te hellepe niewaar …’ Zo is het, en niet anders. Met mijn pen al in de aanslag dwaalden mijn gedachten af naar Aalsmeer, naar een opnamestudio op een troosteloos industrieterrein. Ik was daar voor de opnames van het programma Paul pakt uit van Paul de Leeuw, samen met een stuk of veertig dienstkameraden en mijn lieve ouders. In het voorgesprek dat ik met de redactie van het programma had, werd mij gevraagd of er iemand was die ik zou willen bedanken met een cadeau. Dat was nadat ik had verteld over de jaren na mijn uitzending waarin ik langzaam wegzonk in een
depressie en uiteindelijk met PTSS- klachten in het UMC terechtgekomen ben. Daar is het goed gekomen, dankzij de hulp van heel veel mensen en mijn eigen bereidheid me over te geven aan een onzekere toekomst waarin het misschien wel beter zou gaan. De gedachte alleen al, doodeng … Dat klinkt raar, maar mijn ziekte en depressie waren het enige waar ik van op aankon. Ze stelden nooit teleur, deden wat ze beloofden. Twee mensen die dat alles van dichtbij hebben meegemaakt, zijn mijn ouders. In die tijd woonde ik thuis en de enige manier waarop ik aandacht voor mijn woede, vertwij- feling, schuldgevoelens, angsten en frustraties kon vragen was door ruzie te maken. Het was dát of in mezelf verdwijnen en als een spookverschij- ning door het huis lopen. Vechten of vluchten. Ik was onbereikbaar voor ze, heb ze verdriet gedaan en slapeloze nachten bezorgd, maar ze hebben me nooit laten vallen. Als de bom weer eens barstte dan waren ze er voor me, ook al begrepen ze er niks van en was luisteren het enige wat ze konden doen. Maar ik had altijd een plek om naar terug te keren. Dus over de vraag wie ik wilde bedanken hoefde ik niet lang na te denken. Zevenenveertig jaar trouwe dienst, dat mocht weleens beloond worden.
Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1ste NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
