Checkpoint Barry
Stormbaan van geluk T
oen ik terugkeerde van mijn uitzending stond er geen vriendin op me te wachten. Gelukkig wel een heleboel andere mensen. Om me tot hen te ver- houden, was al moeilijk genoeg, een vriendin, dat was geheid heibel gewor- den. En dat werd het dan ook, toen ik die uiteindelijk kreeg. Net als bij de daaropvolgende en de daaropvolgende. In het begin is alles koek en ei. Verliefd- heid creëert een aangenaam soort ruis, waarin eigenlijk alleen maar plaats is voor dat ene gevoel. En dan komt de eerste keer dat er iets moet worden uit- gepraat of gevoelens dan wel gedachten moeten worden gedeeld. Doodsangsten stond ik uit, om weer iemand te verlie- zen. Dat die storm aan gevoelens in mij eruit kwam en onherstelbare schade zou aanrichten. Ik voelde me een tijdbom en verschool me achter een muur van stil- zwijgen waar ik af en toe een paar woor- den overheen gooide in de trant van: “Er is niks” of “Laat me maar even.” Zo deed ik dat: knop om en terugtrekken in mijn eigen wereld. Als een klein kind dat zijn ogen dichtdoet en dan denkt dat het onzichtbaar is.
Dat ik was uitgezonden, was iets wat indruk maakte, wat ik soms bewust inzette om te overleven. Dat meisje was
Mijn zwijgen werd haar zwijgen, mijn onzekerheid werd haar onzekerheid en mijn verdriet werd haar verdriet
tenslotte niet uitgezonden, dus wist zij veel. Die dacht dat het erbij hoorde, dat het misschien zelfs wel aan haar lag en dat ze me inderdaad ‘maar even moest laten’. Zij bevond zich op onbekend terrein en van de onzekerheid die dat met zich meebracht, maakte ik handig gebruik om confrontaties uit de weg te gaan, beloftes te verbreken en dagenlang niets van me te laten horen. En zo zocht ik iedere keer de grens op en verlegde ik hem een stukje. Overleven door te controleren. Ik dacht dat ik het voor elkaar had, ik bepaalde en zij betaalde. Mijn zwijgen werd haar zwijgen, mijn onzekerheid werd haar onzekerheid en mijn verdriet werd haar verdriet. Elke keer dat ik mijn zin kreeg, voelde als een overwinning. Maar na verloop van tijd ging ik zo’n meisje er om min- achten. Ik vond haar maar zwak, maar haar zwakte en onvermogen waren mijn zwakte en onvermogen. Alles veilig op een afstandje, altijd de deur op een kier houden. Zo’n meisje koos op een gegeven moment voor zichzelf natuurlijk en zette mij aan de kant, waarop ik me, met een gebroken hart en een deuk in mijn man- nelijk ego, kon gaan wentelen in zelf- medelijden. Zo heb ik aangemodderd met een stuk of wat meisjes, omdat de relatie keer op keer uitmondde in een soort van emo- tioneel eenrichtingsverkeer. Onbewust zocht ik ze daar misschien wel op uit, van die lieverds die alles met de mantel der liefde willen bedekken.
Toen leerde ik mijn huidige vriendin- netje kennen en die stelde vanaf dag één heel duidelijk paal en perk aan wat ze wel en niet van mij accepteerde. Ze vertikte het om mee te gaan in mijn gemankeerde mechanisme van emotio- neel verstoppertje spelen. Daarin werd ze gesteund door mijn moeder, dus ik stond al meteen met 2-0 achter… Ik moest zelf veranderen, in plaats van de ander naar mijn hand proberen te zet- ten. Mijn lief daagde mij uit om me uit te spreken, in plaats van die muur van stilzwijgen op te trekken. Niet dat ze de ambitie had om mijn maatschappelijk werker te zijn, ze wilde zich alleen niet buitengesloten voelen en dat er voor haar gedacht werd.
Natuurlijk maakte ik alle beginners- fouten die er te maken vielen, maar ik merkte ook dat ik meer wijsheid bezat dan ik dacht, toen ik mijn kop eenmaal uit het zand had gehaald. Nu leren we van elkaar hoe we met de ander om moeten gaan. Voor mij is dit goed vol te houden, en belangrijker nog, voor haar ook.
Barry Hofstede maakte van november ’92 tot mei ’93 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal-Bosnië, waarna hij tien jaar nodig had om die periode enigszins een plek te geven. Sinds 2002 ontplooit hij zich als (toneel)schrijver. Hij schrijft over uiteen- lopende zaken, maar oorlog en veteraan zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. Daarnaast is hij hartstochtelijk muziekliefhebber. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meegemaakt tijdens zijn uitzending.
MAART 2013
43
Column
Foto: Karin Stroo
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64
