Herdenking Roermond Via de site van het Veteraneninsti-
tuut las ik in het Elsevier-artikel dat mogelijk de Indonesische ambassadeur wordt uitgenodigd om de herdenking op 7 september a.s. in Roermond bij te wonen. Wat een onzalig idee van het stichtingsbestuur. Wel is het zich ervan bewust dat het gevoelig ligt en gaat het nog overleg plegen met de vetera- nen. Ik vraag me af hoe ze dat willen doen. Mijns inziens kunnen ze alleen een steekproef houden en die is nooit maatgevend. Op 4 mei willen we geen Duitsers erbij, op 15 augustus geen Japanners en op 7 september willen we er geen Indonesiërs bij. We weten hoe gevoelig dit ligt en tot welke com- motie het leidt. Waarom moet men zich met deze onderwerpen steeds weer in de schijnwerpers plaatsen en op de voorgrond treden? Als de ambassadeur komt, is dat voor mij een reden om niet te komen en ik denk dat veel van mijn collega-veteranen er ook zo over den- ken. Verder overweeg ik dan mijn aan- melding als ‘vriend van het monument’ op te zeggen. En dan het andere heikele punt. Er wordt weer alleen over Indië gesproken en de Nieuw-Guineavetera- nen worden weer niet genoemd. Ook dit ligt gevoelig!
Lucien Guns, Koningslust
Nationale Voorleesdagen In de derde en vierde week van januari
hebben de Nationale Voorleesdagen weer plaatsgevonden. Op de school waar ik werk (OBS Sprengenpark in Apeldoorn) is er dit jaar voor gekozen om mensen uit te nodigen die in uni- form wilden voorlezen. Tevens is hen gevraagd of zij wat over hun beroep wilden vertellen. De boeken waaruit werd voorgelezen, waren gerelateerd aan hun werk. Wat in aanvang slechts een leuk idee leek, bleek in de praktijk geweldig goed uit te pakken. Naast een ambulanceverpleegkundige, een trein- machinist, een brandweerman en een wijkagent hadden we ook een eerste
Aanvullingen en correcties
luitenant van de marechaussee en een kapitein van de landmacht gevraagd te komen. De meeste mannen hadden niet alleen het boek bij zich waaruit ze wilden voorlezen, maar ook een usb- stick met daarop prachtige, bijzondere, realistische en hartverscheurende foto’s. Tijdens de voorgesprekken met de twee militairen werd al snel duide- lijk dat het belangrijk zou kunnen zijn om de beeldvorming van de kinderen bij te stellen. Een leger wordt toch gauw geassocieerd met oorlog, dood en verderf, maar het huidige leger is veel intensiever bezig met opbouwwerk- zaamheden. Kapitein Fred Koolhof (reservist bij de landmacht, hij is al verschillende keren spreker geweest op thuisfrontdagen) verscheen in zijn mooie pak. Het dagelijks tenue zou, zo dachten we, de leerlingen net te veel aan oorlog doen denken. Hij las voor uit zijn (aangepaste) dagboek dat hij bijhield tijdens een uitzending naar Afghanistan, waar hij was als opbouw- werker. Er werd door de kinderen ademloos geluisterd. De meegenomen
Checkpoint 1-2013 Check Up (pag. 5)
Het betreft hier niet de eerste uitrei- king, maar het gaat in dit geval om de start van een grote inhaalslag, zodat ook de oudere veteranen de zilveren roosjes met terugwerkende kracht kunnen aanvragen en aan hun partner uitreiken.
Dubbel Check (pag. 32) Arend de Vries is, naast Indië- veteraan, ook Tweede Wereldoor- logveteraan. De onderscheidingen die hij op de foto draagt, zijn dan ook zowel van de Tweede Wereld- oorlog als van Indië.
Checkpoint 10-2012 Vechten na thuiskomst (pag. 22 en 23) Cees Verwater heeft na een jaren- lange strijd een onkostenvergoe- ding van € 7.000,- van Defensie ontvangen.
MAART 2013 41
foto’s, levensgroot geshowd op een digitaal schoolbord, bracht die andere wereld wel heel dichtbij. Dat dichter- bij halen van de realiteit deed ook 1e luitenant Henny Korswagen van de marechaussee. Korswagen heeft veel werkzaamheden verricht in het buiten- land, maar de Afrikaanse landen had- den duidelijk zijn voorkeur, waaronder Soedan. Zijn boek heette Meegenomen van Yvonne Vlugt. Het boek vertelt het verhaal van twee jongens die, zoals alle kinderen, hun toekomstdromen hebben, maar voor wie het leven een heel andere kant op zou gaan, omdat ze werden meegenomen en kindsoldaat moesten worden. Uiteindelijk hoefden deze jongens niet te vechten, maar moesten ze op het vee letten, maar hun vrijheid waren ze wel kwijt. Korswagen vertelde dat op slechts zes vlieguren verwijderd zulke dingen gebeuren. Natuurlijk werden ook de andere werkzaamheden van de marechaussee belicht. Verschillende voorlezers had- den beslist niet genoeg aan een uurtje. Ze hebben zoveel meegemaakt, dat ze graag nog een keer terugkomen om hun ervaringen met de kinderen te delen. En zo werd een voorleesuurtje meer dan een boek voorlezen. Geweldig!
Anjo Wuestman, Apeldoorn
Foto: William Moore
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64
