een ware aardverschuiving veroorzaakt, nie- mand wist in 1961 toen hij in Nederland karate introduceerde wat deze vechtsport was. De hele budowereld keek in die tijd met argusogen naar dit nieuwe fenomeen. Bluming gaf eens een demonstratie waarbij ook het bestuur van NOC/NSF aanwezig was. Na de breektesten vertelde de voorzitter dat Bluming nooit bij hen aan hoefde te kloppen, want dit waren volgens hem gewoon moordenaars.” Inmiddels is karate totaal aanvaard en is het ook een grote sport geworden.


Gedurende zijn gehele carrière bij de marine heeft De Bruin vrijwel overal karateklasjes opgericht en lesgegeven. Die carrière begon in 1978 als machinist. Net als zijn vader, die stoker-machinist was en in Indië en Korea had gediend. De Bruin: “Ik weet nog dat mijn vader een keer met mij meeging naar Den Helder en mij met mijn commandant zag praten. Hij reageerde vol ongeloof: ‘Dat je zo met een com- mandant kan praten, wij moesten vroeger in een nis gaan staan als de commandant eraan kwam.’”


Na een paar maanden eskaderreizen op onder- zeebootjager Hr.Ms. Groningen en een inten- sieve Flag Officer Seatraining in Zuid-Enge- land, een trainingsprogramma om het schip en zijn bemanning te testen en op operaties voor te bereiden, voer hij naar de West. Op Curaçao, op de marinebasis Parera, stond hij vervolgens dagelijks samen met een vriend in karatepak op het dek van de Groningen te trainen, precies op de plek waaronder de commandant sliep. Die hoorde merkwaardige bonkende geluiden boven zijn hoofd en ging maar eens een kijkje nemen. Toen de commandant de beide mannen in karatepak zag staan, was hij meteen enthou- siast en riep: “Ga zo door.” Het karateklasje groeide al snel uit tot twaalf man die dagelijks, maar nu wel op een andere plek, in de kazerne, les kregen van De Bruin. De Marine Budokai- school was geboren.


Missies


Gedurende enkele jaren was De Bruin betrok- ken bij de afbouw van verschillende schepen in Vlissingen, zoals Hr.Ms. Jacob van Heems- kerck en Hr.Ms. Witte de With. En altijd waren er weer voldoende maatjes om samen mee te sporten, dus ook hier begon De Bruin een karateschool. Later tijdens zijn onderofficiers- opleiding in Amsterdam gaf hij karateles op Kattenburg. Daar kwamen niet alleen marine- mensen op af, maar ook Amsterdamse burgers, die konden gewoon meedoen. In 1991 werd De Bruin geplaatst op Hr.Ms. Jacob van Heemskerck die naar de Golf zou afreizen. En ook daar, eerst in de snikhete zandbak van Dubai en later in de haven, werd weer volop aan karate gedaan. Een paar jongens van Hr.Ms. Zui- derkruis deden ook mee. “Ik heb er ook nog de toespraak van George Bush gehoord, toen Desert


den, iets wat hij eigenlijk, achteraf gezien, veel langer had willen doen. Voor hem een prach- tige tijd. Maar na vier jaar in Doorn ging hij in 2008 toch als sergeant-majoor met functioneel leeftijdsontslag. De Bruin: “Ik had er nog wel tien jaar bij willen hebben.” Zijn enthousiasme en niet aflatende toewijding voor de budosport zijn ondertussen allerminst onopgemerkt geble- ven, want in 2003 werd hij onderscheiden tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau (met de zwaarden) en onlangs werd hij Knight in the Order of St. George. Zelf is hij daar nogal bescheiden onder; het is vooral de liefde voor de sport die hem drijft. Dat maakt ook dat hij in zijn sportschool (met meerdere vestigingen) nog steeds onvermoeibaar volle weken draait om leerlingen van groot tot klein de edele kunst van de vechtsport bij te brengen.


Oud-marineman Jan de Bruin (l) toen hij in 2003 geridderd werd op Curaçao.


Shield Desert Storm werd. Je kon die toespraak op alle schepen horen. En ik dacht toen wel: nu wordt het menens.” Maar De Bruin heeft goede herinneringen aan die tijd, evenals aan zijn monitormissie naar Joegoslavië. “Ik heb nog nooit zoveel gebarbecued”, zegt hij gekscherend. Daarbij de kanttekening plaatsend dat heel wat jongens het veel zwaarder hebben gehad. Heel anders was het toen hij in 1993 als Chef Technische Dienst naar Cambodja ging, met Cambo III, het zogenoemde ‘sprokkelbataljon’. De Bruin: “Dat was echt een rottijd. Ik heb daar slachtoffers gezien van handgranaten en men- sen die op een mijn waren gelopen. Het was er gevaarlijk. Er waren veel schietincidenten en we gingen ook altijd met doorgeladen wapen op pad. Bij ons is Rico Bos gesneuveld door een wapen dat per ongeluk afging. Rico zat ook bij mij op karateles. Over Cambodja heb ik nog weleens nachtmerries.”


Ridder Van 1999 tot 2003 zat De Bruin in rustiger vaar-


water met zijn hele gezin op Curaçao, waar zijn karateclub inmiddels meer dan 120 leerlingen telde. Uiteindelijk werd hij gevraagd om budo- instructeur bij de mariniers in Doorn te wor-


www.kyokushin-tsunami.nl MAART 2013 27


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64