DAGBOEK VAN EEN TANDARTS
Bente van Leeuwen (29) werkt sinds vijf jaar als tandarts. Ze houdt van fotograferen, cactussen en haar patiënten (meestal)
DINSDAG 4 NT
Twee weken heb ik vrij. Ik kijk se- ries, heb de slaapkamer opnieuw geschilderd en wandel door herfst- bossen. Soms alleen met mijn fo- totoestel, soms met een vriendin. Niet iedereen begrijpt me even goed. “Maar je houdt toch van Mark!” zei Franka. “Waarom zou je dan niet met hem trouwen?’ “Het geeft me het gevoel of ik stik. Hoe weet je nu of iets voor altijd is? En daarnaast vind ik het fi jn om af en toe alleen te zijn.” Met grote ogen keek ze me aan. “Ja natuurlijk, alle getrouwde men- sen zitten 24/7 op elkaars lip. Dat is het doel van het huwelijk. Jij bent echt gek, Bente.” Wie me ook al zo gestoord vindt is mijn moeder. “Onnavolgbaar hoe jij elke keer weer al je glazen weet in te gooien!” riep ze door de te- lefoon. “Zodra je iemand hebt ge- vonden die voor je gaat, stap je op. Je laat je leiden door je angsten, in plaats van liefde.” Toen ze ophing, had ik het gevoel dat ik in therapie moest. En dus bestaat deze vakan- tie ook uit veel piekeren.
ZATERDAG
Het laatste weekend rijd ik naar mijn vader, die in een huisje naast een bos woont, samen met zijn jack russell en een stel kippen. Als ik uit de auto stap, hoor ik een ingewikkelde saxofoonsolo. In de keuken is hij de afwasmachine aan het uitruimen terwijl hij met de muziek mee neuriet. “Hi poppie!” Hij geeft me een berenhug. “Pap, dit mag toch helemaal niet.” Maar hij laat me niet los. “Lieve
‘Maar je houdt toch van Mark!’ zei Franka. ‘Waarom zou je dan niet met hem trouwen?’
schat, het is misschien wel zes we- ken geleden dat ik een mens heb aangeraakt, dus de kans op be- smetting lijkt me minimaal.” Nou ja, ik heb al ook weken geleden niemand in mijn anderhalvemeter- gebied gehad. Hij zet thee en ik ontruim een stukje bank zodat ik kan zitten.
“Dit is magistraal” zegt hij en hij geeft me een lp aan. “Vers gekre- gen uit Japan, moet je horen wat Coltrane hier doet!” We draaien platen, kletsen, drin- ken thee en dan is het tijd om Boef uit te laten. Als ik hem vertel van Mark slaat hij zijn arm om me heen. “Als ik iets heb geleerd is wel dat je naar je gevoel moet luis- teren. Daarnaast vind ik het hu- welijk een volkomen achterhaald instituut. Als je kinderen wilt, zoek dan een vent met wie je het een jaar of vijftien uithoudt en met wie je daarna ook nog door een deur kunt. Niets is voor eeuwig en dat is juist het mooie. Het leven is een avontuur!” Tegen een uur of tien rijd ik weer naar huis. Ik voel me een stuk vrolijker en heb ontzettend veel zin om weer aan het werk te gaan. Geen getob meer maar gewoon lekker de handen uit de mouwen steken. NT
Tekst: Maartje Fleur Beeld: Joost Reijmers
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56
