Teunie Westerholt: “Gewoon gas geven en daar ga je.”


werd geopend, dacht ik: nu of nooit. Het is me vreselijk meegevallen, alles gaat heel rustig, het stuurt licht en de lengte van de camper is geen enkel probleem. De hele zaak gaat vanzelf met je mee. Ik ben hartstikke blij dat ik het gedaan heb. Het maakt me een stuk geruster.” Op dezelfde wijze reageert Janny Schopen- houer (70) uit Arkel: “Ik was angstig om in zo’n grote wagen te rijden. Mijn rijbewijs heb ik al vijftig jaar en ik had nog maar één keer in een camper gereden. Op een snelweg in Spanje, waar toen bijna geen verkeer was. Je moet ook alsmaar in je buitenspiegels kijken. Naar achteren, dat vond ik eerst eng. Maar je ziet alles, heel gemakkelijk. Mijn man had geopperd hiervoor in te schrijven. Ik zal nu zeker vaker in de camper rijden.” Ook Marry Bakker (68) uit Moerkapelle


Nel Tieman: “Nu kunnen we om de beurt rijden.”


stapte na de proefrit enthousiast uit de camper: “Het was m’n eerste keer, ik had nog nooit in een camper gereden. Terwijl ik al 49 jaar een rijbewijs heb en autorijden leuk vind. Maar ik was als de dood dat ik met de camper schade zou veroorzaken. Zelfs achteruit inparkeren viel me mee. Door die grote spiegels zie je alles veel beter. Ik vond het zó leuk, heb zo’n plezier gehad. Mannen beschouwen vrouwen met rijden vaak als klunzen. We hebben nu even laten zien dat dit onzin is.”


Probleem erbij Of alle deelnemers goed hebben gereden, wil rijschooleigenaar Louana niet zeggen: “Dat maken we niet publiekelijk bekend. Wel zeggen we het individueel in de camper. Bij- voorbeeld: het is misschien verstandiger om


niet meer in een camper te rijden. Uitslui- tend in het belang van de persoon zelf en de verkeersveiligheid.” De vraag of dit ook is gebeurd, beantwoordt hij alleen maar met een nietszeggende glimlach. Toen de deelnemende equipes de volgende morgen druppelsgewijs weer vertrokken, bleken er in veel gevallen vrouwen achter het stuur te zitten, die de opgedane ervarin- gen direct in praktijk brachten. Ontspannen zwaaiden zij naar de achterblijvers. Enkele mannen keken het bij de slagboom van de camping gelaten aan. Hun conclusie was ook wel dat het erg leuk en nuttig was geweest. “Maar…”, zei er een op luide toon, “we heb- ben er wel een probleem bij gekregen. Want tot nu toe was het altijd vanzelfsprekend dat ik achter het stuur kroop. Nu moeten we er misschien wel elke keer over kibbelen.”


Joyce van der Maat: “Ik ben blij dat ik het gedaan heb.”


Marry Bakker: “Mannen zagen ons als klunzen.” NKC Kampeerauto nr. 6/2013 | 25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92