search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
• verhalen


Maar de marteling van dit gebied was niet gestopt met de ringweg, ook de Energiewende eiste zijn plek. Gevolg: vogels gingen nu ook hun valwildbijdrage leveren aan de Vooruitgang. Ludwigslust werd windmolenpark. Naast het geraas van het verkeer klonk ook, dag en nacht, het diepe, sonore, allesdoor- dringende geluid van malende wieken: zjoef, zjoef, zjoef… Niet echt de stem van de natuur. De grond onder de molens, die voor de wind strategisch, dus ook middenin een vogeltrekroute, op de heuvels waren geposi- tioneerd, lag soms bezaaid met resten van vogels. Gehaktmo- lens waren het! ‘Alleszermalmer!’, riepen de dorpsbewoners. Het politieke establishment in het verre Berlijn haalde de schouders op; aan groene energie hing soms een bloedrood prijskaartje. Hier dus Ludwigs Traurigkeit, ver van de Berlijnse backyard. Deze Traurigkeit was, het lawaai van de ringweg en de windmo- lens ten spijt, het laatste domein van de kreupele bok. Hij werd nergens anders meer geduld. Terwildt had de bok gezien, gistermorgen, vanaf de ringweg, strompelend tussen de voorbijrazende slagschaduwen van de wieken. Hij had er een hoogzitje neergezet, was nu onderweg. De meinacht was aardeduister. In de berm zag hij een jaarlinge- tje liggen. Hij stopte, liep terug. Het dier was te zeer verruï- neerd door een blikken predator om nog wildbraad te zijn. Hij reed door tot hij bij het pad kwam dat naar Ludwigs Traurigkeit leidde. Hij stapte uit en liep naar het hoogzitje.


Het was lang geleden dat hij hier voor het laatst had gezeten. Toen nog in de gesloten kansel, die nu als een door klimop en zwammen overwoekerd staketsel in de bosrand lag te rotten. Nog voor de windmolens er stonden, was hij vernield. De ringweg had Ludwigslust helaas ook voor het Groene rapaille ontsloten. Boven hem maaiden de wieken van de windturbines. Zwoesj, zwoesj. Het sonore diepe geluid dreunde in zijn borstkas. Voor elk levend wezen moest deze voormalige oase van agrarisch- en jagersgeluk vreselijk zijn, dacht hij. Gelukkig had hij zijn gehoorbeschermers bij zich. Ludwigs Traurigkeit, het was niet voor niets dat ze het hier zo noemden. Het verkeer begon ook lawaaierig op gang te komen. Tussen de bunkerachtige funderingen van de windturbines golfde het gewas en boven het golvende gewas golfde de rug van een vos, en nog een! Natuurlijk, ’s ochtends kwamen vossen hier, dacht hij, doorvoede vossen. Naast het gebruikelijke val- wild van de ringweg lag nu ook regelmatig veerwildtartaar op hun Frühstück-buff et. De verkeersherrie deerde hen nauwelijks. Achter het fundament van een windmolen kwam de bok traag en moeizaam overeind. De nacht had de spieren stram gemaakt, de pijn zou weer komen, maar het licht had ook zijn honger ontwaakt.


Geen schijn van kans hier, dacht Terwildt. In deze hel komt geen ree. Hij stond op, de hoogzit kraakte, maar het geraas van de windmolens overstemde bijna alles. Hij keek nog een keer over het veld, schrok. Naast de fundering van een windmolen liep uiterst moeizaam en kreupelend een ree… de bok. Toch! Dat was ‘m!


Het dier had hem niet gezien of gehoord, staarde naar de ringweg, laveide kort, strompelde verder. Honderd meter! Terwildt stapte voorzichtig achteruit, streek de Sauer langs het hoogzitladdertje, legde aan… zjoef, zjoef, …bats! De bok teken- de, verkrampte en zakte, alsof zijn gebeente ineens van rubber was, in elkaar. Na een kwartier liep Terwildt er naartoe. De bok was vier jaar, sterk vermagerd, miste een deel van de linker achterloper. Diagonaal tegenover de verminkte loper had zich de geweitak abnorm ontwikkeld. Terwildt ontweidde het dier in het ver- keerslawaai en de windturbine-herrie, onder de voortjagende slagschaduwen van de molenwieken over Ludwigs Traurigkeit. Hij liet het geweide liggen. Morgenochtend zouden de vossen naast het valwild en de vogellijkjes ongetwijfeld ook deze deli- catesse op prijs stellen. Hij liep terug naar de ringweg.


Juni 2023/6 • 25


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60