bestuderen. Maar goed, dat soort studies worden wel degelijk uitgevoerd. We hebben het zogenaamde Long Range Research Ini- tiative, waarin we al ruim twintig jaar nauw samenwerken met de wetenschap op het gebied van het in kaart brengen van lange- termijnproblemen.” De REACH-regelgeving verplicht overigens om voor de belangrijke industrieel gepro- duceerde stoff en dit soort lange-termijn studies uit te voeren, maar bij stoff en die in kleinere hoeveelheden worden geprodu- ceerd, gebeurt dit alleen als er aanwijzingen zijn dat de stof zorgwekkend kan zijn. Di- lemma daarbij is overigens dat REACH ook als doel heeft om het proefdieronderzoek te minimaliseren. “Vergis je niet; de REACH- regelgeving is juíst ingesteld om onder andere ‘legacy of the past’ problemen op te lossen: stoff en die we al heel lang gebruiken en toch niet veilig blijken te zijn.”


Margin of safety Het is dus niet zo dat we een asbest 2.0 krij- gen? Een situatie waarbij we ons dus over tien jaar voor het hoofd slaan dat we een stof hebben gebruikt die toch niet veilig bleek te zijn? Van Well: “In principe dekt de REACH-regelgeving dat af. Echter, ik wil er wel een clausule aan toevoegen. In principe is het niet mogelijk om voor 100 procent uit te sluiten dat een stof gevaarlijk is. Er is namelijk geen garantie dat als een stof geen eff ect heeft op muizen of ratten, er ook geen eff ecten kunnen optreden bij mensen of andere dieren. Om die reden hanteren we de zogenaamde margins of safety. Risico’s zijn nooit volledig uit te uitsluiten.” “Het betekent overigens wel dat er kennis


van zaken nodig is om over dit soort zaken te praten”, vult Bareman aan. Daarom pleit de VNCI voor deskundigheid bij de overheid.” Zoals met zoveel zaken is het probleem dus niet zo zwart-wit als sommige mensen doen voorkomen. Zonder persistente stoff en heb- ben we op dit moment geen renderende windmolens, geen isotopen voor kanker- onderzoek en ook geen blauwe verkeersbor- den. Met persistente stoff en kunnen we wel (niet te containen) CO2


-uitstoot voorkomen


en bovendien zullen in de toekomst de per- sistente stoff en zelf wél steeds beter te con- tainen zijn. De vraag is dus: naar welke kant slaat de weegschaal door? Die vraag kunt u het beste zelf beantwoorden, maar nu wel met de argumenten van beide kanten.


Zonder persistente stoff en hebben we op dit moment geen renderende windmolens, geen isotopen voor kankeronderzoek en ook geen blauwe verkeersborden...


17


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48