54


Ooggetuige


In de nacht van 1 op 2 april werd het onrustig. ’s Nachts was er een aantal keer een alarmfase. Om half zes ’s morgens was er weer alarm. Mij n plek was in de buurt van het kanon. Daarboven lag een sniper. Opeens hoorde ik die sniper schieten. Ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was, want dat krij g je niet mee. Ik hoorde hem nog een keer schieten, maar tegelij kertij d ook de MAG. Ik weet nog dat ik dacht, wat is hier aan de hand? Later begreep ik dat de mariniers naar een gekaapte dhow [traditioneel Arabisch zeilschip, red.] waren gevaren, dat twaalf gegij zelde Iraanse opvarenden had. Bij het naderen ervan werden de mariniers onder vuur genomen. Er ontstond een vuurgevecht waarbij de piraten werden ingerekend.


Over Patrick Scholte (37)


In 2002 begon Scholte, toen 16 jaar oud, aan een speciaal mbo-traject om bij de Technische Dienst van de Koninklij ke Marine aan de slag te kunnen. In maart 2008 kwam hij op en volgde hij de Eerste Maritieme Militaire Vorming en de vaktechnische opleiding, om vervolgens op de Hr.Ms. Tromp geplaatst te worden. Met dat schip nam hij deel aan de antipiraterij - missies Operatie Atalanta (2010) en Operatie Ocean Shield (2011). Na nog een korte periode op de Hr.Ms. Mercuur, kreeg Scholte in 2023 een aanbod om aan de slag te gaan bij een datacentrum op Schiphol. Hij verliet de dienst als matroos-1. Inmiddels werkt hij bij ProRail Incidentbestrij ding. Daarnaast is hij vrij willig brandweerman in Amersfoort. Scholte is getrouwd en heeft twee kinderen.


Geen draaiboek Vrij snel daarna moest ik in actie komen om een aantal gevangen genomen piraten in te klaren. Ik was namelij k ook als gevangenbewaarder opgeleid. Je moet dan handboeien omdoen, fouilleren, noem maar op. Dat gaat via protocollen. Alleen hebben we tij dens de opleiding nooit iets meegekregen over gewonde piraten. Dat stond niet in de draai- boeken. Rond zeven uur ’s ochtends kwam ik met mij n maatje aan dek. Een van de eerste piraten die ons werd toegewezen, was zwaargewond. De mensen van de medische dienst waren wel al bezig met de gewonden, maar die waren nog niet gefouilleerd. Dat moesten wij doen. Ik wil de arm van die piraat pakken, maar die arm was er niet meer. Die was er dus af geschoten.


‘Wat moesten we met de gewonde piraten?’


Zij n grootste redding was volgens mij dat er bij wij ze van proef een chirurgisch team aan boord was. Van de tandartskamer was een operatie- kamer gemaakt. Daar hebben we de man naartoe gebracht. Daarna hebben we de andere piraten gefouil- leerd en gewassen. Ondertussen voer er een vermoedelij k gekaapt koopvaardij schip op ons af. We moesten ontwij kende manoeuvres maken. Uiteindelij k zij n er zelfs schoten met het kanon gelost. De piraten waren bij na allemaal gewond, met schotwonden in benen en billen. Eén piraat heeft veel mazzel gehad. Die had een schampschot boven op zij n hoofd. Hij was daar kaal en heeft een paar dagen niks durven zeggen. Twee piraten hebben het niet gered, die kregen een zeemansgraf. Die hele dag ging als een roes aan mij voorbij . Het voelde allemaal heel


checkpoint


onwerkelij k. Vanaf het moment dat ze aan boord kwamen moesten we improviseren.


Bestek Uiteindelij k hebben we die piraten drie weken aan boord gehad. We hadden een rooster opgesteld om ze te bewaken. Ze lagen met handboeien om in een hangar op het dek en ze mochten niet praten. Volgens mij kregen ze alleen maar brood en we moesten er goed op letten of ze geen plastic bestek achterhielden. Dat is toch een paar keer gebeurd, ondanks dat we zo zorgvuldig waren in het innemen van bestek. Je wilt niet weten wat er dan kan gebeuren. Douchen deden ze aan dek en af en toe moesten ze ook naar de wc. Je was continu met ze bezig. Toch probeer je jezelf zo min mogelij k te identificeren met die mensen en zoveel mogelij k afstand te houden. Ja, ze kwamen waarschij nlij k uit een uit- zichtloze situatie en grote kans dat ze zij n gedwongen om piraat te worden, maar daar ben je op dat moment niet mee bezig. Dat gaat niet. Je moet je werk doen, zorgen dat je veilig blij ft en vooral dat je collega’s veilig blij ven.


Trots Ik ben trots op deze actie. Toch heeft het heel lang geduurd voordat ik dit verhaal kon vertellen. Nadat de piraten van boord gingen, hebben we de hangar schoongemaakt, een colaatje gedronken en dat was het dan. Er is nooit meer over gesproken. Ik weet niet waarom. Ik heb nooit nachtmer- ries gehad, de beelden zij n me ook niet bij gebleven. Ik heb het in een laatje gestopt en wilde er niks meer mee. Uiteindelij k ben ik er wel over gaan praten en dan merk je uit de reacties dat het niet normaal is wat wij in die drie weken hebben meegemaakt. Hoe vaker je het verhaal vertelt hoe makkelij ker het wordt. Nu heeft het een plek gekregen en kan ik zeggen dat ik deze missie voor geen goud had willen missen.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76