Column


15


Barry Hofstede


over hoe de wereld toekij kt


H


‘Ik probeerde de schijn op te houden’


et EK voetbal van 1992 keek ik op de kazerne in Venlo. Het werd zonder het geplaatste Joegoslavië


gespeeld, omdat dat land niet meer bestond. Tij dens mij n uitzending later dat jaar, naar dat land dat niet meer bestond, zag ik wat het eindresultaat is van ontmenselij king. Volkerenmoord, etnische zuivering. Gezinnen op de vlucht. Mensen als beesten op elkaar gepakt achter in onze viertonners. Het was windstil en bloedheet. Mensen zweetten, mensen stonken. Mensen keken naar mij als was ik hun laatste hoop. Ik probeerde die schij n op te houden, al was het enige wat ik kon doen ze naar een opvanglocatie brengen vij fentwintig kilometer verderop. Bij een viertonner is de bovenste tree een gat in de achterklep. Je moet dus achterstevoren uitstappen, anders mis je die. Een dame op leeftij d stapt verkeerd om uit en valt met haar volle gewicht in mij n armen. Ze draagt een veel te dikke wollen jas. Ze ademt zwaar, zweet stroomt over haar gezicht. Het is een intiem moment, onze omhelzing, waarin ik haar van dichtbij aanschouw in haar naakte kwetsbaarheid en ik schaam mij dat ik haar zo moet zien en dat ik niet meer voor haar kan betekenen. Een jochie van mij n leeftij d, zonnebril op, kalasjnikov nonchalant op de wanhopige mensenmassa gericht, loopt langs en lacht ons uit. Vandaag is hij de winnaar. Wie gaat er schuil


achter die zonnebril en die brutale lach? Zou hij gedood hebben, jong als hij is? Ik weet zeker dat hij dit niet voor ogen had toen hij 15 was. Of misschien ook wel, zonder dat hij wist dat dit de uitkomst zou zij n. Het tienerbrein is nog niet volgroeid en kan geen gevolgen inschatten en overzien. Waarschij nlij k heeft hij het van huis uit meegekregen. Zo gaat dat meestal. De volwassenen dienen als voorbeeld. De volwassenen die de baas zij n. De volwassenen die beter zouden moeten weten. Als je dat joch en de vrouw bij elkaar zou zetten in een kamer, dan zouden ze het waarschij nlij k prima met elkaar kunnen vinden. Het zij n de omstandigheden die deze situatie hebben gecreëerd. En achteraf vragen de mensen zich af hoe het zover heeft kunnen komen. Het is 2024 en ik kij k het EK voetbal. Zowel spelers als publiek maken zich schuldig aan racistische, nationa- listische spreekkoren. Zo dus. Stap voor stap, beetje bij beetje. Terwij l de wereld toekij kt. En opeens is het moment daar dat er geen weg terug meer is.


Barry Hofstede was dienstplichtig soldaat in Bosnië (1992–1993). Als vrachtwagenchauffeur reed hij door Bosnië om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien. Barry heeft veel over zij n ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrij ver.


checkpoint


Peter Bak


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76