16


Brothers in arms


Samen werkten ze dertig jaar in het geldtransport. Met hun Libanonverhalen kwamen ze de dag makkelij k door. ‘Wij vertrouwen elkaar duizend procent.’ Tekst Sanne van de Grift Fotografi e Niels Blekemolen


‘Als je nu in Libanon het vliegtuig uitstapt, is het een en al herkenning’


Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? ‘Dat was in 1994. Ik ging werken bij Brink’s geldtransport. André zat daar al. Al pratende kwamen we erachter dat we allebei naar Libanon waren geweest. Hij in Yatar en ik in een dorp verderop, Haris. We hebben allebei een groen hart en genoeg te bespreken. Nou als je zo samen hele dagen in de geldauto zit, is die dag snel om. Na dertig jaar samenwerken hebben we aan één blik genoeg. We zij n ook heel lang samen reservist geweest. Uiteindelij k hebben we na een reorganisatie nieuw werk gezocht. De eerste twee jaar werkten we bij transportondernemingen, dat was een drama. Er was niks geregeld, de klant wist niet dat je kwam. Wij als oud-militairen houden niet van grij s gebied, wij willen duidelij kheid. Nu als buschauffeur weet ik op de minuut af hoe laat ik thuis ben.’


Wat is je favoriete herinnering van jullie samen? ‘Onze terugkeerreis naar Libanon in 2018. Je komt op het vliegveld aan en het voelt allemaal nog hetzelfde: alles is naar de klote geschoten, de chaos, nog altij d die strij d tussen de partij en. Wij zaten in de verkiezingsperiode.


checkpoint


’s Avonds hoorde je geweerschoten aan beide kanten van de stad. Maar wij waren niet bang. Wij deden gewoon een sappie bij het zwembad van het hotel. Dit herkenden we, het was een gevoel van thuiskomen. Dan komen er ook herinneringen boven. Zoals dat majoor Hadad elke dag om 11 uur over ons heen aan het schieten was.’


Wat is het allerbeste advies dat je ooit van André hebt gekregen? ‘Ik heb eigenlij k altij d een advies voor hém gehad: we moeten die trein op tij d halen. Zelf ben ik in Libanon ooit een keer zo dronken geweest, dat ik mij n wachttij d miste. Op reünies is André meer van we nemen er nog eentje”. Maar dan gaat deze korporaal 1 b.d. heel streng doen: Nee, we gaan nú.” We hebben namelij k ook al een paar keer de laatste trein gemist, op Sloterdij k, in Wageningen. Ik zie nog die twee rode lampjes in de verte verdwij nen. Dan kwam zij n ex-vrouw ons boos ophalen en zij n dochter moest midden in de nacht uit haar bed, want dat bed was dan voor mij .’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76