Column


15


Barry Hofstede


over macht en politiek


U


‘Het spel is gespeeld’


Uiteraard is het begrijpelijk dat het de taak van veteranenorganisaties is om voor hun achterban te gaan staan. De Indiëveteranen die veelal voor hun nummer opkwamen, zijn door een kortzichtige en opportunistische overheid misleid over de aard van de missie en hebben op meerdere manieren verliezen geïncasseerd en offers gebracht. Maar deze methode van relativeren, bagatelliseren en verdraaien is contraproductief. Een dergelijke reflex dwarsboomt de col- lectieve verwerking van deze zwarte bladzijde uit het koloniale verleden.’ Zo eindigt een opiniestuk in NRC van 3 juni, met als titel ‘Veteranenorganisaties stellen eigenbelang boven waarheidsvinding’, geschreven door de opstellers van het rapport over het geweld tijdens de Indonesische onafhankelijkheids- oorlog. Dat zijn geen eerstejaars- studenten die voor een paar studie- punten een onderzoekje in elkaar hebben geflanst, maar gedegen wetenschappers die geen enkele baat hebben bij welke uitkomst dan ook. De drogredenen die door critici werden aangevoerd om de conclusies van het rapport te diskwalificeren, zijn ronduit zwak te noemen en beves- tigen alleen het beeld van mensen die


weigeren te leren van het verleden. Ik twijfel niet aan de goede intenties, maar geschiedenis is veranderlijk en soms verraderlijk wanneer er nieuwe feiten opduiken. Dat is pijnlijk maar halsstarrig blijven vasthouden aan oude redenaties komt de verwerking niet ten goede. Het (politieke) spel is nu wel gespeeld, lijkt mij. Met het spreken uit naam van een ander dreigt het gevaar dat je die ander een keuze opdringt. Bijvoorbeeld wanneer het gaat om eer bewijzen aan de koning op vete- ranendag. Ik las dat dat ‘namens alle veteranen’ wordt gedaan. De koning, die op vakantie ging terwijl het land in lockdown was en de mensen in de zorg zich halfdood werkten. Hoe losgezongen van de werkelijkheid kun je zijn? Een excuusje voor de vorm kon er nog net af, verder was het twee jaar lang oorverdovend stil. Nee, mijn eerbetoon gaat naar de vrouwen en mannen van Dutchbat, die eindelijk excuses hebben gekregen. Ze waren speelbal van de wereldpolitiek, pispaal voor de falende mensheid, slachtoffer van de media. En er spraken maar bitter weinig mensen uit hun naam.


Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1 NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver.


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76