Terug naar ...


55


Het moment van John Boon


John Boon hield op 6 april 1962 met grote moeite twee vechtende groepen uit elkaar. Het was balanceren tussen twee uitersten, daar in Nieuw-Guinea.


‘Mijn vader was KNIL-soldaat en werd als krijgsgevangene op een van de zogenoemde Hell Ships naar Japan gevaren voor dwangarbeid. Echter, zijn schip werd getorpedeerd. Mijn moeder heeft jaren gevochten om vrije overtocht te krijgen. Eenmaal in Nederland – we kwamen in 1955 aan – kreeg ik drie jaar later al de oproep voor de dienstplicht. Ik was blij met deze uitweg en besloot beroeps te worden en al snel ging ik naar Nieuw-Guinea. In oktober 1961 kwam ik aan in Biak. Voor anderen gold een acclimatise- ringsperiode van twee weken. Tegen mij zeiden ze, jij bent een blauwe jongen, dit voelt voor jou als thuis. Ik kon meteen door naar Manokwari.


Op 6 april 1962 zat ik in Waigeo, bij het Papoea Vrijwilligers Korps (PVK). We verbleven in kampong Sel Pele toen er twee Indonesische infiltranten werden gezien in het oerwoud. De luitenant besloot om ze te gaan pakken. Ik bleef samen met nog een PVK’er achter. En juist op dat moment kwamen kampongbewoners naar ons toe met het bericht dat zes Indonesiërs op een vlot probeerden te ontsnappen. Ze wilden mijn hulp om ze te pakken en te vermoorden. Maar hoe leg je aan traditionele Papoea-jagers uit wat de Conventie


‘Ik weet nu dat ik het


goede heb gedaan’


van Genève inhoudt? Deze mannen bewogen zich met speren door de bush, slechts gekleed in een peniskoker. En daarbij, een ziekenver- pleger mag geen krijgshandelingen verrichten. Daarom had ik alleen een pistool bij me, voor zelfverdediging. Ik wist dat als ik te fanatiek zou weigeren die Indonesiërs van het vlot te halen, de kans groot was dat ik zou eindigen met een speer door mijn hart. Maar ik kon ook niet doen wat ze van me wilden, dat ging in tegen alles waar ik voor sta.


Ik besloot mee te gaan. We gingen met kano’s de zee op en namen de Indonesiërs mee terug naar de kust. We bonden de mannen vast aan een klapperboom. Ik heb echt op de Papoea-jagers moeten inpraten om ze te overtuigen om deze krijgsge-


vangenen in leven te houden. Op een gegeven moment stond ik met door- geladen pistool tussen de Papoea’s en de Indonesiërs in. Ik was niet bang. Ik wist wat me te doen stond en daardoor kon ik vol overtuiging tussen beiden staan. Een jaar later kreeg ik een Bronzen Kruis, mijn luitenant had me voorge- dragen. Ik heb me lang afgevraagd of dit mijn loopbaan goed heeft gedaan.


Mijn ‘oorlogshandeling’ werd niet door iedereen op prijs gesteld, zeker niet door mijn collega’s in de zieken- boeg. Het militaire doel paste immers niet bij mijn taak als verpleger. De medaille heeft me altijd achtervolgd. Pas toen ik met FLO ging, kon ik het beter in perspectief zien en dringt steeds meer tot mij door dat ik echt het goede heb gedaan.’


checkpoint


Tekst: Eline Lubberts, met dank aan de Vereniging Dragers Militaire Dapperheids Onderscheidingen


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76