12
‘Vaak wordt hiermee een hiaat in de familie- geschiedenis opgevuld’
IGK Frank van Sprang De uitreiker Regelmatig maakt Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht (IGK), luitenant-ge- neraal der Mariniers Frank van Sprang (60), tijd vrij om postuum een onderscheiding uit te reiken. Daarvoor ontvangt hij de nabestaanden graag voor een mooie ceremonie op landgoed Zwaluwenberg, maar ook reist hij zo nodig naar de andere kant van de we- reld om dit te doen.
‘Ik merk iedere keer weer dat de nabe- staanden iets kunnen afsluiten als ik postuum een medaille mag uitreiken voor hun vader of opa. Daarom doen we er alles aan om te voorkomen dat de nabestaanden de onderscheiding krijgen opgestuurd en dat er verder niets gebeurt. Dat heb ik zelf mee- gemaakt. Toen ik in 1992 klaar was met mijn missie in Cambodja had je nog geen speciale ceremonies om de herinneringsmedailles uit te reiken. Je moest baksgewijs aantreden en kreeg op een blauwe maandagochtend de onderscheiding in handen gedrukt. Terwijl een ceremonie, in het bijzijn van familie, juist heel helpend is. Als je terugkomt uit het missiegebied, heb je zoveel te vertellen dat je niet weet waar je moet beginnen en dus maar niks vertelt. Bij een ceremonie wordt er vaak iets over de missie uitgelegd, de families ontmoeten elkaar en de ver- halen komen dan dikwijls vanzelf. Ook bij een postume uitreiking werkt het op die manier, alleen kan de veteraan het verhaal niet meer zelf vertellen. In mijn toespraak verwerk ik daarom
altijd iets over de missie of de eenheid van de persoon. Vaak wordt daarmee ook een hiaat in de familiegeschiedenis opgevuld.’
Dapperheidsonderscheiding ‘Heel bijzonder vond ik de postume uitreiking van het Oorlogsherinneringskruis aan de nabestaanden van Rokus Visser. Hij had als commando in 1944 de landing in Zeeland meegemaakt, diende in voormalig Nederlands-Indië en bleef daar wonen door zijn huwelijk met een Indonesische vrouw. Uiteindelijk bleek hij niet alleen deze onderschei- ding tegoed te hebben, maar ook een dapperheidsonderscheiding (Bronzen Kruis). Die lag al in 1951 klaar. In een emotionele bijeenkomst heb ik die onderscheiding alsnog mogen uitreiken.
checkpoint
Voor de familie – en dat geldt voor veel nabestaanden – was het de afsluiting van een zoektocht waar ze lang mee be- zig zijn geweest. De postume erkenning en waardering voor hun vader voelt ook voor hen als een stuk waardering.
‘Ik ben nog steeds verbaasd over hoeveel er is blijven liggen, zeker als het gaat om de oorlogsvrijwilligers, de Indiëveteranen. In het kader van de herziening van het decoratiebeleid hebben we nu wel afgesproken dat al- leen de tweede generatie nabestaanden postuum een onderscheiding mogen aanvragen. Ik hoop dat we daarmee zo- veel mogelijk achterstallige uitreikingen kunnen inhalen. Ik blijf daaraan van harte meewerken. Het geeft jezelf ook een goed gevoel, dat je dit als IGK kunt faciliteren.’
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
