Column


23


Barry Hofstede


D


‘Natuurlijk doet zo’n rapport


veel pijn’


over het rapport


Decennialang was het een heet hangijzer, maar nu ligt er dan eindelijk een onderzoeks- rapport over het Nederlandse geweld tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. De uitkomst is dat Nederland daar structureel en extreem geweld gebruikte en dat de verantwoordelijken wegkeken. Politici, officieren, ambtenaren, rechters. Veteranen worden uitdrukkelijk niet genoemd in dit rijtje. ‘De tegenstander was ook geweld- dadig’, was een van de reacties. Klopt. Dat staat ook in het rapport. Maar dit rapport gaat over de Nederlandse kant van het verhaal, en het dodelijke geweld dat aan beide kanten is gebruikt laat zich niet tegen elkaar wegstrepen. Het is wat het is, geweld blijft geweld. Het onderzoeken van de eigen rol vind ik van moed en voort- schrijdend inzicht getuigen en in dat opzicht bewonderenswaardig. Laat het rapport als zodanig een spiegel voor de ander zijn. Een andere tegenwerping was: ‘Ja natuurlijk zijn er dingen verkeerd gegaan, maar er is ook heel veel goeds gedaan. Er is humanitaire hulp geboden en voedsel uitgedeeld en infrastructuur opgebouwd.’ Dit stond ook in de samenvatting die ik heb


gelezen. Maar de onderzoeksvraag was of Nederland structureel extreem geweld heeft gebruikt in Indonesië. Verder las ik dat de focus te veel op het Nederlandse geweld zou liggen. Aangezien dat is waar onderzoek naar is gedaan, lijkt het me logisch dat daar de focus op ligt. In het verlengde daarvan werd vervolgens beweerd dat in het rapport de suggestie wordt gewekt dat iedereen die daar zat een soort oorlogsmisdadiger was. Dat is je reinste interpretatie en ik vind het te makkelijk en weinig eervol om de ongemakkelijke waarheid op die manier te framen en de slachtofferrol aan te nemen. Natuurlijk doet zo’n rapport pijn, en natuurlijk is het verdrietig, en ik weet zeker dat bovengenoemde tegen- werpingen met de beste bedoelingen zijn gemaakt. Maar het doet me ook denken aan iemand die zijn ogen sluit en zijn oren bedekt en heel hard ‘lalalalalalalalala!’ roept. Het geweld werd van hogerhand geor- kestreerd en er werd van hogerhand weggekeken. De politiek heeft gefaald, dat is de conclusie. En als je het eens bent met die conclusie, kun je daarnaast toch gewoon je onvoor- waardelijke steun uit blijven spreken voor de veteranen. Het een sluit het ander niet uit. Bagatelliseren, ontkennen, wijzen naar de ander. Het is een vast ritueel en dat is het altijd al geweest. Niet alleen in Nederland, maar overal ter wereld.


Barry Hofstede vertrok als dienst- plichtig soldaat vrijwillig naar Bosnië. Hij was van november 1992 tot mei 1993 vrachtwagenchauffeur op een viertonner bij het 1 NL/BE VN Transportbataljon. Een halfjaar lang hebben hij en zijn kameraden door centraal Bosnië gereden om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien, terwijl om hen heen een totale oorlog woedde. Barry heeft veel over zijn ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrijver.


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76