To the Point


In To the Point kunt u kort en bondig uw mening kwijt. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren en in te korten. Helaas kunnen slechts enkele van de vele brieven die dagelijks binnen- komen worden geplaatst. Brieven kunt u sturen naar: Checkpoint, brievenrubriek To the Point, Postbus 1091, 6501 BB Nijmegen of tothepoint@veteranen.nl (o.v.v. uw huisadres).


Uniformen (2) Uniformen


Hierbij wil ik reageren op het artikel ‘De veteraan op de catwalk’ (Check- point 1-2014). Persoonlijk vind ik het jammer dat een maatpak vergeleken wordt met een goedkope polo en het oubollige veteranentenue. Daarnaast vind ik de opmerking van Rodney dat je er geen wit overhemd onder moet doen nergens op slaan aangezien het veteranenpak een maatpak is met diverse details zoals je eigen missie in de kraag, je naam aan de binnenkant,


Foto: Veteranenpak 2.0


eigen keuze qua voering et cetera; dat is heel anders dan een ober zou dragen. Tevens is dit pak op diverse andere gelegenheden te dragen zoals bijvoor- beeld bij een sollicitatiegesprek of bij een bruiloft. Dit is toch een wereld van verschil met een polo of een oubollig veteranentenue. Ik heb het veteranen- pak in het echt gezien (en aan gehad) en het zit super en ziet er geweldig uit. Echt een pak voor jong en oud en dat voor de vrouwelijke veteraan is net zo mooi. Ja, het kost iets, maar dan heb je ook een persoonlijk pak dat op maat gemaakt is. En als je hem niet gelijk kunt betalen, is er ook een spaar- systeem aan gekoppeld.


Thomas Bruining, Drachten 40 MAART 2014


De oproep voor het themanummer over uniformen in Checkpoint 9-2013 is mij ontgaan. Ik wil u echter mijn verhaal niet onthouden. Toen ik op 29 december 1948 met een longschot in het noodhospitaal van Boekit Tinggi belandde, werd mijn uniform open- geknipt om vast te kunnen stellen waar moest worden ingegrepen. Bij mijn vertrek na veertien dagen werd duidelijk dat dit niet in uniform zou lukken. De restanten werden echter gewassen en gestreken en voor vertrek aangeboden. De pyjama moest uit, als behorende in de organieke sterkte van het hospitaal. In een deken gerold werd de reis per Dakota naar Padang aangevangen. Vier weken later gereed gemaakt voor transport naar Batavia, eveneens per Dakota. Het staat me niet meer voor de geest in welke outfit ik die reis maakte. Mijn PSU ontbrak nog steeds, maar een leenpyjama zat er wel in. Vier maanden later liepen wij opnieuw tegen het probleem aan: geen PSU. Maar ook hier was men onverbiddelijk: pyjama uit. Naakt dan maar? Dit echter was geen optie. Na enig soebatten werd mij geschonken: één onderbroek, één onderhemd, één groen jasje en één kort groen broekje. Schoenen moest ik uitgraven uit een in een hoek van de goedang opgeslagen groen beschimmelde hoop. Het lukte mij een paar identiek lijkende exempla- ren op de kop te tikken. Op de Groote Beer werd ik geplaatst op de afdeling lopende patiënten, ergo geen pyjama. Daar er toch zo nu en dan gewassen diende te worden, de reis duurde toch altijd nog drie à vier weken, liep ik in mijn ondergoed zonder uniform, dan wel in uniform zonder ondergoed. Aan de PSU die ik later alsnog terugkreeg, ontbrak een bretel. Kosten 0,75 cen- ten. Een grappige anekdote is dat wij naar aanleiding van een voorgenomen bezoek van generaal Spoor werden verblijd met een gloednieuwe pastel- kleurige pyjama. Helaas moest die na het bezoek weer worden ingeleverd.


P.J. van Loo, Alphen aan den Rijn Uniformen (3)


Naar aanleiding van het artikel ‘65 cent dokken voor een paar sokken’ (Check- point 1-2014) wil ik het volgende kwijt. Toen ik de oproep kreeg om in dienst te moeten, werden wij in Assen gekeurd. Na goedkeuring kwam ik in Zuidlaren


Foto: privécollectie Dick Schaap


bij de AAT waar wij klaargestoomd werden om naar Nederlands-Indië te gaan. Op 1 januari 1948 lagen wij voor Tangjong Priok ongeveer een kilometer van de kade. Wij mochten er niet af, dat gebeurde een dag later. Mijn broer, die vaandrig was, stond mij op te wachten en ik mocht met hem mee naar Batavia. Hij was al in 1938 vertrokken en heeft gevangengezeten en aan de Birma- spoorlijn moeten werken. Om vier uur moesten wij terug zijn bij de boot, want wij gingen naar Celebes. Makassar was de bestemming. In het begin deden wij bijna niets, want je moest aan het klimaat wennen. Mijn vriend en ik waren op een boksles geweest en dat brachten wij daar in de praktijk. Maar daarbij kwam ik ongelukkig terecht en ging door mijn rechterknie waardoor ik in het ziekenhuis terechtkwam. Na allerlei behandelingen en gips erom zeiden de artsen dat ik weer terug moest naar Nederland omdat ze mij daar niet wilden opereren. Maar hier in Oog in Al vonden ze het niet nodig. Gelukkig kregen wij vrij reizen en daar heb ik zoveel mogelijk gebruik van gemaakt. Na een paar dagen kreeg ik bericht dat ik mijn spullen moest inle- veren bij Huis ter Heide. Mijn moeder was in de oorlog overleden, mijn vader toen ik in Nederlands-Indië zat. Onze boerderij moest, met inhoud, verkocht worden. Bij thuiskomst waren mijn


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64