een heg gescheiden van de plek waar campers mogen staan. Het Total-tankstation, waarvan de brandstoftanks destijds opengebarsten over het plein dreven, is verdwenen. Net als de Casino-supermarkt, die de dag na de ramp een poppen- huis leek doordat de voorgevel volkomen was weggespoeld. Carrosserie Vincent, waar destijds de vrachtauto’s op hun kant tegenaan waren gedreven, is weer opgebouwd. Emoties overspoelen ons, het verleden komt weer heel dichtbij...
Wijnstokken en personenauto’s Maandag 9 september 2002. Het regende en onweerde al vierentwintig uur achtereen. We stonden op de camperplaats tussen enkele andere kampeerauto’s en bleven daar ook maar staan: het weer was te slecht om zelfs maar een boodschap te gaan doen. Op de rotonde achter ons sloeg zo nu en dan een de motor van een auto af, als gevolg van de zee van water waar hij door moest ploegen. Op ons plein liep al dat water keurig de rioolputten in. Niets aan de hand. Onze golden re- triever moest een snelle plas. Hij kreeg de paraplu boven zich: hij had tenslotte meer haar dan ik…
En toen, tegen lunchtijd, liep het water niet meer de put in, maar kwam het steeds hoger op het plein te staan. Ineens kwam er een grauwe vloedgolf op ons af, waarin alles mee- spoelde dat het water op zijn weg vanaf de doorgebroken stuwdam naar ons toe had gevonden, van wijnstokken tot personenauto’s. In enkele seconden stroomde het water onder de deuren van onze camper door. Nog geen minuut later lag onze hond Ivar in het water en moesten wij met de voeten op de bank om ze droog te houden. Wij bonden onze waar- depapieren zo hoog mogelijk op ons lichaam en terwijl we daarmee bezig waren werd de schuifdeur opengegooid door de sapeur-pompiers uit de naburige kazerne. Mijn vrouw werd – hangend tussen hen in, want zelf kon ze al niet meer staan met het hoofd boven water – naar een wat hoger gele- gen straatdeel gebracht. Ikzelf nam onze hond aan de riem en trachtte me door de kolkende waterstroom, met een zwem- mende Ivar naast me, ook naar dat punt te worstelen. Het was een druipend stel zielenpieten, daar op dat wat hogere deel van de straat.
Harmonica Met personenauto’s werden we naar een sporthal gebracht, waar een lunch klaarstond en waar we onze kleren probeer- den te drogen onder de handendrogers in de toiletten. We poogden een hotel te regelen. Tevergeefs: alles was vol. Toen vielen zowel de vaste als de mobiele telefoons uit, net als de elektriciteit. We werden naar een gîte d’étape gebracht in een buitenwijk. Dat was luxe, want men was in de sporthal al bezig veldmatrassen neer te leggen voor de nacht. De locobur- gemeester, waar we inmiddels kennis mee hadden gemaakt, bood me een droge broek en trui aan. Hij was weliswaar ongeveer half zo lang als ik, maar de bedoeling was lief. In ons nieuwe onderkomen hoorden we ‘s avonds dat er zeven meter >>
2
NKC Kampeerauto nr. 1/2013 | 73
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
