GASTCOLUMN
FEMKE MARIJE BAKHUISEN-WIERSMA VAN BOER ZOEKT VROUW
Femke Marije Bakhuisen-Wiersma werd bekend dankzij Boer zoekt vrouw. Ze ‘emigreerde’ met haar zoontje vanuit Friesland naar de boerderij van haar vriend Gijsbert in Abcoude. Samen hebben ze inmiddels nog drie kinderen gekregen.
De geradicaliseerde boer
Regelmatig denk ik terug aan ‘Nuka’, een van de leukste koei- en ooit op ons bedrijf. Tijdens het melken wilde het gekke beest op je hand sabbelen en maakte dan een geluid zoals een nuchter kalf dat doet. Vandaar haar naam. Toen Nuka een hakbeschadiging opliep, hebben Gijs en ik haar intensief verzorgd. Wat wij niet wisten, was dat ons bedrijf een zware bvd-besmetting doormaakte, met een extreem slechte weer- stand van de koeien als gevolg. Nuka werd dan ook onwaar- schijnlijk ernstig ziek. We richtten toen de boomgaard voor haar in als ziekenboeg. Gijs liet haar dan los over het erf naar achteren de stal in lopen, om als laatste gemolken te worden. Na het melken ging ze, via het tanklokaal, de boomgaard weer in. Ze werkte zo goed mee, alsof ze wist dat het haar enige kans op genezing was. Jammer genoeg heeft ze het uiteindelijk toch niet gered. Ons verbijsterd, en vooral verdrie- tig, achterlatend.
Gijs is niet echt een zakelijke boer. Koeien die het niet fantas- tisch ‘doen’, gaan niet zomaar weg. Ook onze ‘ouwe’, die op haar zeventiende nog steeds rondliep, terwijl ze al een jaar of vier geen kalf meer had gehad. ‘Dan kan ze de vrijloopstal nog meemaken’, zei Gijs. Leek hem zo mooi voor het beestje. Boven verwachting bleek ze nog erg fanatiek met de melk- robot. Gijs zei dan lachend dat zo’n koetje wel een slimmerik moest zijn, om zo oud te kunnen worden.
De tijd van die binding met de koeien is voorbij nu er fos- faatrechten zijn, waarbij iedere koe, melkgevend of niet, een enorm deel van het bedrijfskapitaal vertegenwoordigt. Voor het voortbestaan van ons kleine bedrijf kunnen we het ons niet veroorloven een aantal kilogrammen fosfaat te vergok- ken, om bijvoorbeeld een koe erbovenop te helpen. Omdat ik weet hoe Gijs is, spoor ik hem constant aan om te blijven selecteren in de veestapel. Ik realiseer me steeds dat slechts een luttele kilo overschrijding van het bedrijfsfosfaatplafond al een economisch delict is en dat je forse sancties riskeert. Een situatie die buiten onnatuurlijk vooral onrechtvaardig voelt. Onrechtvaardig voor onze dieren, die wij nooit als pro- ductiemiddel hebben beschouwd. Maar een onzekere ‘kans’ op herstel is onbetaalbaar geworden. Zowel Nuka als onze ‘ouwe’ zouden nu koeien zonder melk zijn, die een aanzien- lijk percentage van het bedrijfskapitaal bezet houden zonder dat hier inkomsten tegenover staan. Ik voel nu pas echt wat fosfaatrechten doen. Gijs moet nu radicaliseren, de emotie gedwongen uitfaseren. Als hij dat niet doet, is de kans name- lijk groot dat ’ie een delict pleegt.
21
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52
