Tekst Harm van Gasteren Foto’s Francis Peels en Ruud Hazelhoff
ZIJN EENTONIG MOOI’
afgesloten in de winter. “We waren al eerder met de boot op de Lofoten geweest. Het is daar zo fantastisch, dat we dat stuk Noor- wegen ook graag in de winter wilden zien”, vertelt Hazelhoff. “De Lofoten zijn eentonig mooi. Ik kan het niet anders zeggen.” De laptop gaat aan. Op de tv verschijnt een ijzig landschap rond het water van een fjord. Rauwe kartelbergen, zwaar besneeuwde hel- lingen, waar donkerrode houten huisjes als bloedvlekken tegenaan kleven. Steeds wis- selende luchten. Knalblauw het ene moment. Een paar tellen later trekken van sneeuw en regen zwangere wolkpartijen over, voortge- jaagd door een windje met een kracht van zeven of meer.
Hulptroepen De avonturiers hebben een omgewaaide bestelwagen zien liggen boven op een brug. Het voertuig zat met spanbanden aan de brugleuning vast om nog erger te voorko- men. Hazelhoff: “Dat is niet leuk meer. Daar word je erg voorzichtig van.” De laptop produceert beelden van door de harde wind
opgejaagde sneeuw over de weg of wat daar nog net van te zien is. “Echt gevaar- lijk”, zegt Hazelhoff. “Je ziet vrijwel niets. Je kunt alleen op de stokken rijden die de loop van de weg aangeven. Plotseling doemt er van de andere kant een vrachtwagen op. Of je verliest bijna de grip, doordat je door een hoop sneeuw rijdt die je niet hebt gezien.” Eén keer hebben ze de hulp moeten in- roepen van een bergingsbedrijf. Hazelhoff had de VW een zijweggetje ingedraaid om Peels in alle rust foto’s te laten maken. Bij zijn poging weg te rijden, sloegen de voorwielen door en gleed de wagen in de richting van de ondergesneeuwde grep- pel in de berm. Peels: “Er lag gewoon een pure ijslaag onder de sneeuw. Daar had de auto geen enkele grip op. We hebben van die kunststof wegrijhulpjes om onder de wielen te leggen, maar die schoten direct als projectielen weg. Levensgevaarlijk.” Ook sneeuwkettingen hielpen niet. De lier van de hulptroepen wel. Binnen de kortste keren stond de VW weer op de hoofdweg. Voor 150 euro.
De foto’s tonen ook het interieur van het busje. Tegen het gesloten dakluik hangen twee setjes ski’s. Dat doen ze ook: langlaufen. Tot het kruis in de sneeuw soms. Slopend, maar mooi, mooi, zo mooi.
Ongekend comfort Een klein deel van de terugreis maakten ze gebruik van de Hurtigruten, een veerdienst langs de kust van Noorwegen. Met kunst- en vliegwerk bleek het Transportertje net in het schip te passen, dat eigenlijk alleen perso- nenauto’s meeneemt. Drie dagen varen tot Trondheim. Drie dagen van ongekend comfort. Zoals rechtop staan, douchen, gebruik van een toilet. Hoe dat hoofdstuk onderweg in het busje wordt afgewerkt, blijft het geheim van de smid. Vanuit Trondheim gingen ze via Zweden op huis aan.
Eind maart was het inmiddels, maar dat zou je niet zeggen als je de zonovergoten plaatjes ziet van een stijf bevroren meer met pon- tifi caal op de voorgrond het dappere busje. “Het ijs is zo dik dat daar met auto’s op wordt gereden en geparkeerd”, legt Hazelhoff uit. En
>> NKC Kampeerauto nr. 1/2016 | 65
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
