Kersenbloesem
Op een regenachtige dag stond het ding opeens in de hal, geen van de bewoners leek er aanvankelijk van op te kijken. Het grofvuil zou de volgende dag worden opgehaald en waarschijnlijk leefde iedereen in de veronderstelling dat het ding alvast was klaargezet. In de loop van de middag verscheen het eerste berichtje in de VvE-app: “Van wie is dat ding?” Dat ding, zag ik op het meegestuurde fotootje, was een wit-glimmende pot waaruit een kunstboompje ontsproot vol roze kunstbloemetjes, een kunst-Japanse- kersenbloesem. Wellicht was het nepperige ding een sieraad voor het Japanse interieur, maar in de moderne, zorgvuldig ge-designde hal zou zelfs een kruiwagen minder detoneren. “Misschien is iemand van plan een nagelstudio te beginnen”, appte ik vrolijk terug, want ook daar zou het ding zeker een sieraad zijn, hoewel het bij het grof vuil evengoed tot zijn recht zou komen. Het leuke van gemeenschappelijke hallen is dat iedereen ze een beetje als privéterrein beschouwt, een soort half-thuis. Niet om de was op te hangen of zweetschoenen uit te laten dampen, maar wel besloten genoeg om met slaaphaar in een ouwe ochtendjas de krant uit de bus te halen of een pakje aan te nemen. Die status tussen privé en publiek maakt de inrichting ervan een precaire zaak. Toen de halve VvE zich het leplazarus was geschrokken van een opgezette vos in de hal – genereus maar zonder overleg ‘geschonken’ door een bewoner – spraken we onderling af dat we er geen privéspullen meer zouden plaatsen zonder overleg. En nu stond er dus dat ding. De volgende dag meer appjes: het grofvuil was geweest maar de kersen- bloesem stond er nog. Sommigen dachten aan een ludieke grap, anderen
column VvE
werden bozig en begonnen te wijzen op het huishoudelijk reglement, maar daarin stond niets specifi eks over het achterlaten van dode mormels, namaakbomen of andere voorwerpen in de hallen. Ik stuurde een mail rond met het verzoek geen privéspullen te laten staan in de gemeenschappelijke ruimtes. Er kwam antwoord van een chique oudere meneer die nog niet zo lang VvE-lid was. Hij had alle commotie gemist. Ach, hij had dat ding nog in zijn praktijk staan en dacht dat wij het mis- schien een ‘aardig object’ zouden vinden. Hij
zou zorgen dat het verdween. Raadsel opgelost, nieuw raadsel geboren: wat in hemelsnaam had de man voor praktijk?!
Anne
Hendriks is voor zitter van een kleine VvE. Ze schrijft onder pseudoniem over het wel en wee van appartements - bewoners en hun VvE.
09-2023 | Eigen Huis Magazine | 51
BEELD EDITH BUENEN
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60
