• verhalen
Bij de eerste stap naar buiten op die novembermorgen was het al duidelijk: de hemel was frisblauw en de nacht had het weiland stilletjes bedekt met een zijden laken van rijp. De zon trok zichzelf met moeite omhoog aan de takken van een kale boom. Het geluid stond nog op off. Zo’n dag dus. ‘Het veld in! Onmiddellijk het veld in’, schreeuwde het binnen in mij.
Tekst Zweitse Lulof D
at kwam mooi uit, want ik had een uitnodiging gekregen voor vandaag. Die invitatie kwam niet onverwacht, want met drie vrienden hebben we een vaste afspraak om eens per jaar in elkaars jachtveld bij elkaar te komen met het geweer.
Niet om fanatiek te jagen, maar meer om bij te praten, te strui- nen en om na afloop te genieten van ieders simpele kookkunst. Stoofpot, reebiefstukjes, wildsoep, raasdonders met gebakken spek en piccalilly; dat soort werk. Iedereen stond zijn best te doen achter het fornuis. Behalve als G aan de beurt is. Hij heeft altijd veel oncontroleerbare excuses als druk-druk-druk, vinger tussen het aanrechtkastje, blessure na een bezoek aan de sport- school of gestruikeld over de fiets. Hij haalt steevast patat en frikandellen bij de cafetaria om de hoek. De voorpret voor deze jachtdagen begint als de uitnodiging in de bus valt: een handgeschreven brief of kaart. Zo schrijft onze afspraak nu eenmaal voor. Vandaag gaan we naar M. In het lage gedeelte van Overijssel op een eend en een haas. Het liep anders. Maar niet slechter.
UITZICHT Vanuit de woonkamer van zijn boerderijtje kijk je zo zijn veld in. Kleinschalige weilanden onderbroken door slootjes met ruig begroeide oevers. M had ondertussen koffie op tafel gezet, zijn vrouw bracht gebak. ‘Jongens, vijf minuten lief en leed en dan over serieuze zaken’, lachte M. ‘G, hoe is het met je enkel?’ G keek vaag in het rond. ‘O, uh, gaat wel beter hoor.’ Wat is het toch vertrouwd om zo bij elkaar te zitten. Hoe lang kennen we elkaar al niet? Tijdens de jachtdagen neemt P als vanzelf de leiding. Niet omdat hij de oudste is, maar omdat hij nu eenmaal het meest natuurmens van ons is. ‘We kunnen gerust hier blijven tot na de lunch’, zei hij, terwijl hij voor het raam stond en naar buiten keek. ‘Als we nou eens beginnen met twee slagen te lopen voor een haas en dan samen door de ruigte. Dan kunnen we ten slotte bij het hek van de sloot gaan zitten voor de eenden.’ ‘Lijkt me een prima plan’, stemde M in. Hij was al lang blij dat hij niet zelf de route hoefde uit te zetten. ‘In de keuken staat een lunch klaar.’ We verkasten naar de ruimte waar een houtkacheltje een warme sfeer creëerde. We bespraken de wildstand. Het bleek
november 2023/11 • 31
Foto Coen Wouda
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68
