Uw mening post
Deel uw mening in de brievenrubriek. Mail de redactie: checkpoint@
mpg.today o.v.v. brieven. Of stuur uw brief naar Checkpoint, rubriek brieven, Postbus 862, 1180 AW Amstelveen. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren, in te korten of niet te plaatsen.
Reactie redactie: Ten tijde van Agadir (1960) en de decennia daarna was er nog geen veteranenbeleid, laat staan een veteranendefi nitie. Indien militairen in en door de dienst beschadigd raakten – waar dan ook – dan was er ook toen militaire gezondheidszorg. Dat die op het gebied van geestelijke gezondheidszorg tekortschoot, gold in die tijd ook voor bijvoorbeeld de Indië-, Korea- en Nieuw-Guineaveteranen. Voor de recente/huidige nazorg geldt dat
(oud-)militairen die geen veteraan
zijn, maar die wel geestelijk of lichamelijk gewond zijn geraakt in of door de dienst en waarbij dit dienstverband is aangetoond, recht hebben op dezelfde (na)zorg als vete- ranen. Zij kunnen zich hiervoor melden bij het Veteranenloket.
Eerherstel voor
Indiëweigeraars In reactie op recente artikelen in Trouw (28 september en 1 oktober) over het postume eerherstel van Indiëweigeraars, wil ik mijn gedachten delen. Wie heeft bepaald dat ‘essentieel is dat de mili- tairen van toen wisten van structureel, extreem geweld’? De levenskeuzes van Indiëweigeraars werden beïnvloed door diverse factoren. Door geschiedenisles op school: militai- ren van toen leerden al op jonge leeftijd over het koloniale verleden. Ze hoorden wekelijks jaartallen zoals 1625, toen Jan Pieterszoon Coen Batavia stichtte. Door beelden van geweld: onderwijzers lieten platen zien van gevechten, zoals op Lombok, met gedode lokale inwoners en witte militairen. Door historische bewustwording: ze leerden dat er al bijna driehonderd jaar in Nederlands-Indië werd gevochten. De onderwijzer vroeg:
‘Wie van jullie snapt waarom?’ Het ant- woord: ‘De mensen daar wilden vrij zijn.’ Door de bevrijdingservaring: in 1944 of 1945 maakten ze zelf de bevrijding van Nederland mee, na jaren van onder- drukking. Door gewetensbezwaar om religieuze redenen: sommigen weigerden hun militaire opleiding af te maken. Bijvoorbeeld Peter Hartog, die zich aan het christelijke gebod ‘gij zult niet doden’ hield en twee jaar vastzat. Door de weigering om onderdrukker te zijn: Jan de Wit weigerde te vechten tegen de onafhankelijkheidsstrijd in Indonesië en zat daarvoor drie jaar gevangen. Hun geweten leidde hen tot deze moei- lijke keuzes en hoewel ik hun voorbeeld destijds niet heb gevolgd, begrijp ik hun motieven volledig. Ze wisten dat hun geweld zou doden en hun geweten zou schaden. Hun voorbeeld verdient respect en eerherstel. GOOS BLOK, INDIËVETERAAN, 1947–1950
Libanon Van 17 maart tot 29 september 1982 verbleef ik als blauwhelm met het Nederlandse bataljon in het door de VN aangewezen gebied in Zuid-Libanon. Na een verlofperiode vertrok ik op 6 juni 1982 weer naar Tel Aviv. Bij aan- komst stond de bus voor UNIFIL-per- soneel al klaar om ons, een groepje van ongeveer vijftien Nederlandse militai- ren, naar de grens bij Rosh Hanikra te brengen. Onderweg zagen wij een enorme Israëlische legermacht klaar- staan om de grens met Libanon over te steken. De grensovergang verliep zon- der problemen en we stapten in de open drietonner van Dutchbat. Onderweg naar Naqoura werden we echter door
een Israëlische patrouille gestopt en gesommeerd om naar een open vlakte dicht bij het VN-hoofdkwartier te gaan en daar te blijven tot nader order. Zij bepaalden wanneer wij verder konden reizen om ons weer bij onze eenheid te voegen. Van zondagmiddag tot woens- dagmiddag bleven we daar en maakten de invasie van zeer dichtbij mee. De oorlog was in volle gang en we konden de beschietingen en bombardementen op nabijgelegen steden goed volgen. Machteloos en nutteloos stonden we erbij met onze blauwe helmen. We overnachtten in een prefabcontainer in onze zondagse kleding en vroegen de lokale jeugd om iets te eten en te drinken voor ons te halen. Voor ons was het duidelijk: de VN was vanaf nu ‘United Nothing’. Die woensdagmiddag werden we bevrijd en opgehaald door de compagniescommandant en konden we ons weer bij onze eenheid voegen. De geschiedenis herhaalt zich nu, toen heette het PLO, nu Hezbollah. De pijn en frustratie zijn er ook nu niet minder om. Libanon was ooit het ‘Zwitserland van het Midden-Oosten’. F.J. TUINDER, TOENMALIG GEESTELIJ K VERZORGER VAN HET BATALJON
Duitse militairen Ik heb een andere opvatting dan de heer Fred Saarloos over de deelne- mers aan het bevrijdingsdefi lé. Een bevrijdingsdefi lé symboliseert pas echt onze fysieke en mentale bevrijding van demonische krachten als we ook de ‘nieuwe’ Duitsers laten meelopen, samen met de Nederlanders, Canade- zen en andere geallieerden. Nederland zou ook Indonesië moeten uitnodigen. Hoewel dit wellicht wat controverse veroorzaakt, biedt het toekomst en vrede voor de jongeren. Er waren tijdens de oorlogsjaren 1940–1945 ook veel ‘goede’ Duitse militairen. Dankzij een Duitse offi cier, die in februari 1945 ons gezin en drie Joodse onderduikers het leven spaarde, kregen wij allen een nieuwe toekomst. Het vereist enige inspanning en openheid, maar het is zeker mogelijk. We hebben immers ook een Europees leger! GORRIT VAN BERKUM
checkpoint
71
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
