46 Sergeant 1 b.d. Massai Regelink (47)


Toen: hulppostcommandant GNK AMV’er Nu: fi liaalmanager kledingwinkel en tour- en podiummanager van verschillende artiesten Missies: 1996 IFOR-3, 2000 SFOR-8, 2001/2002 SFOR-11 Over Chalina: ‘Zij vertrouwt op haar intuïtie.’


Brothers in arms


Massai en Chalina hebben een bij zondere vriendschap. Van samen uren op de ziekenauto in Bosnië naar elkaar helpen het leven ‘goed te leven’. Tekst Sanne van de Grift Fotografi e Niels Blekemolen


‘Zij is een klein mens met een groot voorkomen’


Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? ‘Toen ik een nieuw team moest gaan bouwen om mee naar Bugojno in Bosnië te gaan, kwam Chalina binnen als chauffeur. Zij viel direct op: ze is heel klein van stuk, maar niet op haar mondje gevallen. Een klein mens met een groot voorkomen. Ik vond haar een vrouwelij ke Pietje Bell: ze is slim, heeft veel inzicht, maar als ze uit haar vel sprong, dan gebeurde er wat. Gelukkig kon ze zich heel goed beheersen, want ze deed aan kickboksen. Ik was dan officieel wel haar commandant, maar ze voelde als mij n gelij ke. Dat ligt ook aan mij zelf. Ik laat mensen graag zelf besluiten nemen en het hele team hield wel van die zelfstandigheid. We hielpen ook allemaal mee bij de bar en bij Herstel.’


Waren jullie hetzelfde? ‘Nee, we verschillen van elkaar. Ik kan me nog herinneren dat wij met de ziekenwagen in een konvooi langs een ongeluk reden. Ik moest kij ken of er geen militairen bij betrokken waren. Ik kon ze wat materialen zoals infusen geven, maar voor één persoon konden we niks meer doen. Zij n hoofd lag eraf. In overleg met onze commandant reden we door. Chalina stelde in de avond een paar keer de vraag


checkpoint


“Hadden we echt niks kunnen doen? We kunnen toch altij d íets doen?”Ik ben dan nuchter: “We hebben alles gedaan wat we konden.” Maar de volgende ochtend stelt Chalina die vragen opnieuw. Zij is er nog lang mee bezig geweest. De dood is dichtbij daar. Zo waren we als team ook veel bezig met de broer van ons teamlid Sonja. Hij diende bij de eenheid die wij in Bosnië aflosten en was tij dens de missie door een eigen tank overreden en overleden.’


Wat is je favoriete herinnering van jullie samen? ‘Met het Herstelpeloton hebben we een oud en nieuw- feestje georganiseerd. We wilden het onvergetelij k maken, dus kozen we voor een beachparty in de sneeuw. We reden zand naar binnen, maakten palmbomen van de groene jute van onze camo, er was een badkuip en een dj. Als genezerik heb je trouwens nooit echt vrij hè, want als er in de nacht een van de jongens laveloos op de gang lag, dan werd ik opgetrommeld. En overdag trokken mensen ook altij d naar ons toe, voor een babbeltje. Dat Chalina nu bij personeelszaken werkt, past helemaal bij haar. Zij kan voor mensen opstaan en werkgever én werknemer vertegenwoordigen.’


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76