Column 21


Interview met de


schrij ver


Mariola Goossens Succes?


‘Soms even op de rem trappen’


Net als veel andere militairen hanteert Sebastiaan Nederhoed jarenlang het credo ‘doorgaan waar anderen stoppen’. In eerste instantie brengt die mindset hem veel. Hij draait vanaf zij n 17e verschillende functies binnen Defensie, behaalt de rode baret en dient in Bosnië, Afghanistan en Irak. De ervaringen die hij daar opdoet – in combinatie met de uitgestelde gevolgen van een turbulente jeugd – leidden tot een mentale inzinking. Een nare, maar leerzame periode. Nederhoed ontdekt dat het soms juist beter is om te ‘stoppen waar anderen doorgaan’. Hij vertelt er alles over in zij n boek, dat de titel van zij n hernieuwde levensmotto draagt. ‘In het boek blik ik met de kennis van nu terug op verschillende fasen en rollen in mij n leven. Van mij n jeugd – waarin ik een vaderfiguur en herkenning miste – tot mij n rol als instructeur, en van een periode van gokverslaving tot mij n angsten in Afghanistan. Eigenlij k smij t ik met dit boek de rugzak die in de loop der jaren is gevuld van me af.’ Nederhoed beschrij ft hoe hij leerde om soms even op de rem te trappen en hoe hij dankzij die mindset positief in het leven staat. Hij slaagt erin om zelfs de vervelendste persoonlij ke herinneringen op een humo- ristische manier te beschrij ven, al zij n ook de emoties leesbaar. Nederhoed hoopt dat zij n boek anderen op een toegankelij ke manier inspireert om ook af en toe even te stoppen. Om niet altij d maar door te gaan.


Stoppen waar anderen doorgaan Sebastiaan Nederhoed Uitgeverij Pumbo ISBN: 9789083379807


Een zweetdruppel glij dt tergend langzaam onder mij n helm vandaan en verdampt nog voor hij mij n scherfvest bereikt. In de zinderende hitte voel ik hoe de adrenaline mij n hartslag opjaagt. Mij n zintuigen draaien overuren om alle details van het moment te verwerken. De gefluisterde vertaling van de tolk, de schittering van de zon in de achterruit van ons voertuig, het stof dat in mij n neus kriebelt. Ik knij p mij n ogen toe en kij k in de grote, donkerbruine ogen van de politieman tegenover me en zie ... leegte. De woorden van de tolk zuigen alle zuurstof uit de lucht. Ik zie hoe ogen worden neergeslagen, hoofden weggedraaid, schouders zakken. Hoor hoe adem wordt ingehouden en hoe een hard weggeschopte steen tegen de onderkant van de wagen ketst. Het gevecht die ochtend was heftig geweest. Vanuit het niets waren we vanuit verschillende huizen in de vallei onder vuur genomen. Onbij tcrackers vielen in het zand, bekers koffie werden omgeschopt, sprintjes getrokken. De paniek van de eerste inslagen was overgegaan in verbeten drills en geschreeuwde bevelen en tot slot in klappen op schouders en nerveuze grappen over de omvang van onze beschermengeltjes. Voorzichtig borrelt de euforie in ons op over onze succesvolle reactie. Tot hij daar staat, de politieman. In zij n hand het leidsel van zij n ezel, een platte kar erachter. Vol begrip, want de vij and was die ochtend zij n


huis binnengedrongen nadat hij naar zij n post was vertrokken. Had zij n familie bedreigd. En had ver- volgens vanaf zij n muren gevuurd. Op ons. Hij begrij pt het, onze reactie. Begrij pt dat we niet anders konden. Maar mag hij nu alsjeblieft zij n vrouw en kindje onder het puin uit gaan halen, zodat hij ze kan begraven? Woorden weigeren zich te vormen in mij n hoofd. Sprakeloos knik ik hem toe. Hij grij pt de leidsels en trekt zij n ezeltje in beweging. Het dier lij kt net zo op te zien tegen wat komen gaat als de man zelf en laat zich met moeite overtuigen om hun pad te vervolgen. Achter me hoor ik hoe de pelotonscommandant over de radio de bij zonderheden deelt. Hoe hij aangeeft niet te vuren op het huis waar we zo kort daarvoor de vij and versloegen. Na tien seconden stille ruis volgt een zacht ‘ROGER’ van alle voertuigen. Succes heeft nog nooit zo bitter gesmaakt.


Majoor Mariola Goossens was als luitenant mee met het Provinciaal Reconstructie Team in Afghanistan (2007). Ze onder- hield hier met haar collega’s de contacten met burgemeesters, stamoudsten en politiecomman- danten. Momenteel werkt ze als landmachter bij de luchtmachtstaf om instroom van nieuw personeel te verbeteren.


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76