Column


15


Barry Hofstede over succes hebben


N


Inmiddels durf ik het voorzichtig een succes te noemen


a mij n uitzending bestond mij n leven voorname- lij k uit het doorkomen van de dagen.


Toen de initiële euforie van het terug zij n in Nederland was weggeëbd, bleef er niet veel over om me op te verheugen. Ik voelde mij opgebruikt en nutteloos. De onverschilligheid van veel mensen was een grote schok. Voor het volk was het gewoon de zoveelste oorlog op tv. In een vorig leven was ik ook zo geweest. Iedere dag opnieuw vroeg ik mij af: waarvoor leef ik nog? Het is de muziek die mij toen heeft gered. Spelen in de band gaf mij n leven zin. Stokken sneu- velden, bekkens braken en als mij n handen onder de blaren en het bloed zaten, dan was ik heel even gelukkig. Ik was boos op de wereld en al het onrecht. Die boosheid was als een onweerswolk die me overal volgde, maar met de hasj, wiet, pillen en speed die ik als verzetje gebruikte wist ik het aardig droog te houden. Ik functioneerde en had plezier en leefde van dag tot dag, van week naar week. Maar tij dens de coronapandemie werd de onweerswolk boven mij n hoofd almaar groter en op een dag barstte het noodweer los. Toen bleek dat mij n drugsgebruik verre van recreatief was. Ik was verslaafd en vluchten kon niet meer. Dan maar vechten en ik sloeg mij n hand kapot op een deur … Dertig jaar aan onder- drukte frustratie kwam eruit op dat


moment. Mij n lieve vrouw moest het allemaal ondergaan. Een tij dje was ze behoorlij k pissig en teleurgesteld, en terecht. Maar ze was ook trots op mij , dat ik bereid was mij n problemen aan te pakken. Met een zwaar gemoed heb ik het Veteranenloket gebeld en ben ik het hulpverleningstraject ingegaan. Samen met een superfij ne, behulp- zame en begripvolle maatschap- pelij k werker van het Nederlands Veteraneninstituut heb ik toen onderzocht waar die lang verborgen pij n vandaan kwam. Zo kwamen we uit bij het begrip moral injury. Dat telefoontje, ruim vier jaar geleden, en de daaropvolgende zoektocht waren de opmaat naar een leven waarin woede en verdriet mij niet langer beheersen en waarin ik geen drugs nodig heb om mij n emoties te controleren. Inmiddels durf ik het voorzichtig een succes te noemen. Ik besef nu dat de wereld mij niets ver- schuldigd is en dat ik haar niet van de ondergang kan en hoef te redden. Ik kan alleen mij zelf redden. Maar zonder steun van mij n vrouw en hulp van vele anderen was dat nooit gelukt.


Barry Hofstede was dienstplichtig soldaat in Bosnië (1992–1993). Als vrachtwagenchauffeur reed hij door Bosnië om de lokale bevolking van hulpgoederen te voorzien. Barry heeft veel over zij n ervaringen geschreven. Tegenwoordig kan hij er ook over praten. Barry werkt als tekstschrij ver.


checkpoint


Peter Bak


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76