moet drinken onder deze weersomstan- digheden. Ik geef haar een glaasje water en neem afscheid. Ze volgt me naar de voordeur en staat me daarna stralend van dankbaarheid uit te zwaaien.
‘Bent u gisteren al geweest? Pardon, dat wisten we niet’ ‘Heeft ze u dat niet verteld?’ ‘Meneer, mijn moeder is overleden!’ ‘Wat!?’ ‘We vonden haar gisteravond languit achter de voordeur’ Langzaam dringt het tot me door dat ik het laatste levensmoment van mevrouw Kleinejans heb meegemaakt.
Vaak vragen collega’s me hoe eenvou- dige spoedhulp zó fataal kan zijn… Ik weet wel beter. De glimlach waarmee ze is heengegaan staat blijvend op het netvlies.
Alex van der Horst
DERDE PLAATS
DRUMMEN
H
et was 14 april 2006, Goe- de Vrijdag. Ik had die dag
dienst en zou ‘s avonds in mijn wachtkamer oefenen met mijn band Djoez. Ons eerste optre- den, bij de tennisclub. Tien jaar lang heb ik mensen gemarteld met mijn drumkunsten die het niveau van cariës 1 niet over- schreden.
dat dat tijdens een waarneming niet mocht en dat ze een heel aardige eigen tandarts had (niet gelogen). Ik denk dat ze een smeuïge rit naar huis had.
Later hoorde ik dat de halve hulpverle- ning uit onze plaats bij die mensen de deur plat liep..
Ton Bogaard
Om half zeven kwam fotograaf Maarten Corbijn binnen – wij kennen elkaar uit Strijen – om in opdracht van mijn zus een actie- foto te maken daar ik op 16 mei 50 jaar zou worden. Nadat we twee nummers hadden gespeeld, kwam de eerste patiënt binnen. Een man uit Ulft die natuurlijk vreemd opkeek. Need your love so bad was ook zeer van toepas- sing. Na Simply the best, je moet ie- mand wel vertrouwen inboeze- men, nam ik hem mee naar de spreekkamer. Fotograaf Maarten mocht van hem mee om ook daar foto’s te maken. Hij bleek een kies te hebben die gebroken was en waar maar een remedie voor was: hij mos druut.
Na de verdoving keerden we terug om weer wat nummers te gaan spelen. Tijdens het spelen lag Maarten voor mij om prachti- ge foto’s te maken. Het gehele ta- fereel plus mijn drumwerk zorg- den ervoor dat na drie nummers, waaronder Sweet kies of mine, de verdoving wel was ingetrok- ken. In de tussentijd was er een nieuwe patiënt binnengekomen die heel goed bleek te kunnen drummen. Dat kwam natuurlijk prachtig uit. En met Get Back van de Beatles mocht de patiënt weer naar de behandelkamer waar de kies er gelukkig voor hem vrij snel uit ging.
Na dit alles vrijwillig te hebben ondergaan hoefde hij natuurlijk niet te betalen. Een paar dagen later kwam ik een vriend uit Ulft tegen die tegenover de patiënt bleek te wonen. De patiënt had het een onvergetelijke ervaring gevonden en daar was ik het he- lemaal mee eens.
Bert van der Louw
27 NT
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44
