EERSTE PLAATS ‘U
GLIMLACH
hoeft niet meer te komen’ ‘Met wie spreek ik?’
‘Oh, sorry, de dochter van mevrouw Kleinejans uit de van Brakelstraat’ ‘Aha dan begrijp ik het, maar waarom belt u me dan alsnog?’ ‘Er staat hier op de kalender dat u van- ochtend om tien uur langs zou komen’ ‘Ja precies, dat was afgesproken, maar ik ben gistermiddag al geweest’
Het spreekuur op die bloedhete vrijdag- middag is rustig. Mevrouw Kleinejans belt met een pro- these-klacht waar ze al weken last van heeft. ‘Het doet me zo’n pijn, ik kan niet eten, ik word thuis verpleegd, maar niemand kan met me mee naar de tandarts’. Ik spreek de volgende ochtend af maar
als ik heb opgehangen bedenk ik dat ik net zo goed meteen kan gaan. Pakketje met spiegeltje, handschoenen en dre- mel-freesje onder de snelbinder en hóp op de fi ets er naar toe.
Ze schuifelt door de gang naar de voor- deur. De huiskamer ruikt naar een mengeling van zweet, bedorven eten en
urine. Het ondergebit is een modder- massa van ingedroogde kukident en tandsteen, de onderkaak een wit-uitge- slagen krater. De interventie is rap gepiept en ver- moeid maar opgelucht vraagt ze me of ik de plantjes wat water kan geven. Dat doe ik graag en vlijtig. Ik voeg haar vriendelijk toe dat ze zelf ook wat meer
HET IS ME TOCH WAT H
TWEEDE PLAATS
et is al vele jaren geleden dat ik, als dienstdoende tandarts, ’s
avonds werd gebeld door een jonge vrouw. Ze zei dat ze regelmatig bij een van mijn collega’s kwam, hevige kiespijn had en dat het echt niet kon wachten. Uiteraard liet ik haar naar de praktijk komen. Na enige tijd kwam een oversized jonge vrouw met een leg- ging binnen (gelukkig rekt leggingstof fl ink mee) en een oudere heer, die haar vader bleek. Ze hielden beiden hun brommerhelm op.
26 NT
Na het controleren van de personalia bleek dat ze helemaal niet regelma- tig bij die collega kwam. Nou ja, eens in de paar jaar is ook een regelmaat
en ze waren al binnen. Ik vroeg haar de helm af te doen en in de behandel- stoel te gaan zitten. Ze riep gelijk dat ze dat niet durfde. Eerst zei ik nog dat ik dan een eenvoudige avond zou heb- ben, maar later overtuigde ik haar toch maar even te laten kijken in de stoel. Er was het nodige op haar gebit aan te merken, maar een diepcarieuze 18 sprong er wel uit. Ik vertelde haar mijn bevindingen en zei dat extractie de enige mogelijkheid was. Onmiddellijk riep ze dat ze dat niet durfde. Pa, met helm op, zei: ‘Het is me toch wat’, maar overtuigde dochterlief toch m’n werk te laten doen. Toen ik de anesthesie gaf, riep m’n patiënte dat ze niet meer kon ademen.
Ik zei tegen haar dat als ze zo hard kon roepen ze ook kon ademen. Tegen die stelling kon ze niets inbrengen. Even later riep ze: ‘Ik heb in m’n broek gepoept!’. Dat had ze niet verzonnen, want dat was duidelijk te ruiken. Ik kreeg er steeds meer zin in! Nog weer later zei ze dat ze moest braken, en voor ik iets kon doen gutste de avond- maaltijd over m’n vloer. Volkomen onprofessioneel riep ik dat ze die uits- mijter moest opruimen en haar broek maar thuis moest doen. Pa zei: ‘Het is me toch wat’. Met de aangereikte pa- pierrol en afvalbak maakte ze de vloer inderdaad schoon.
Die 18 was een vriend van mij: zonder breken en zonder enige weerstand rolde hij er uit. Bij het afrekenen (door pa) vroeg de jonge blom nog of ik haar tandarts niet wilde worden! Laf zei ik
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44
