DERDE PLAATS KNUFFEL
36.. Gingivitis, tandsteen. Waarom een kunstgebit? En hij breekt. De stoere Brabander vraagt me met tranen in zijn ogen om een kunstgebit. En ik kan het hem niet geven. Ik praat een half uur met hem, leg uit in wat voor misère hij zich gooit, en dat ik geen gezon- de tanden en kiezen trek. En ik praat met hem om uit te zoeken waarom hij zo nodig van zijn eigen tanden af wil. Hij vindt zijn gebit erg lelijk, blijkt. Het gaat om de crowding in het on- derfront. Dat het geen rechte rij witte tanden is. En dat hij zoveel geld kwijt is aan de tandarts, dat hij geen be- handelingen wil, er nooit meer naar toe wil, en dus maar beter in één keer alles wil laten trekken.
Ik kan hem niet overtuigen. ‘Geen tandarts gaat dit doen,’ zeg ik. Ter- wijl hij woedend de deur uitloopt, roept hij zijn laatste woorden: ‘Dan haal ik ze er zelf toch uit, mafees!’.
Irene Beekhuis H
et was een dinsdagochtend, ja- ren terug. Met twee dikke ogen
door de slechte nacht en een nog dik- kere wang stapte ze achter haar moe- der aan de behandelkamer in. Moe- der deed het woord en Kaylee zat er snikkend naast. Al een hele poos pijn, maar Kaylee wilde niet naar de dokter. Met een voor haar vier-jarige leeftijd duidelijke mening.
Die dokter kende ze te goed van de chemo’s en prikken in het zieken- huis. En de angst die ze daardoor had opgebouwd, was kennelijk gro- ter dan de pijn die ze ongetwijfeld al een poos had. Met veel praten en spelen lukte het Kaylee toch in de stoel te krijgen en haar haar mond te laten opendoen. Moeder wilde van geen wijken weten en hield angstval- lig de hand van haar dochtertje vast.
“Ik denk dat ze je een knuffel wil geven”
Een grote, diep-carieuze pussende 85 staarde me aan. Dat werd duide- lijk een tangverlossing. Ik besloot tell-show-do in te korten tot tell and do. Kaylee hield zich verrassend rus- tig, er leek een soort van berusting te zijn gekomen. Ze gaf geen enkele kik toen mijn Quicksleeper haar kies trachtte te verdoven. Kaylee was vol- ledig in trance, haar moeder iets min- der. Die hield – helaas – haar dochter precies op de hoogte van wat er zou
komen. Duidelijk een ervaringsdes- kundige…
Voorbereid op een stevig gevecht zette ik mijn tang op de kies, pus en bloed verdwenen in de afzuiger, moeder werd al iets stiller. Dochter gaf echter geen kik en de kies kwam er mooi in z’n geheel uit. Pffff dat zat erop. Kaylee sprong uit de stoel op en bleef me met grote ogen aankij- ken, ook na het ontvangen van haar muntje voor de automaat. Ik had ver- wacht dat ze hard zou wegrennen. Haar moeder zei: ”Ik denk dat ze je een knuffel wil geven”. Ik door mijn knieën en jawel, twee kleuterarmpjes om me heen. Haar mondje ging open en uit het niets kreeg ik twee enorme smakkerds. Met grote bloedvegen op mijn wangen keek ik moeder en dochter na. Wat hebben we toch een mooi vak en wat kunnen kleine meis- jes soms groot zijn.
Pascal R. Boer
41 NT
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52
