Verloren & Gevonden TEKST: GIJSBERT VAN ES • FOTO: SHUTTERSTOCK
‘E
Het laatste woord
en dezer dagen wordt mijn eerste kleinkind geboren. Ik had het niet verwacht, maar ik ga ’t meemaken.
Dat maakt me zo blij! Dan is de cir- kel rond voor mij. Toen ik afgelopen herfst hoorde dat mijn schoondoch- ter en zoon een kind verwachtten, dacht ik meteen: dit kind gaat mijn plek in de familie overnemen. Geluk- kig zal ik het kind nog kunnen zien. Twee maanden geleden, in het verpleeghuis, had ik regelmatig het gevoel dat ik niet verder wilde leven. Het personeel was er sterk gericht op revalidatie: mensen weer op de been krijgen. Bij mij was dat niet aan de orde. Ik voelde me te veel – alsof ik er niet mocht zijn. In dit hospice voelt het alsof ik weer mag leven, hoe kort het ook zal duren. Voor het eerst heb ik de rust gevonden mijn leven af te ronden. Ik heb nogal wat meegemaakt waarbij ik te weinig heb stilgestaan. Dat is niet goed geweest: niet voor mezelf en niet voor mijn familie. Mijn man maakte in 1986 een eind aan zijn leven. Ik bleef met drie jonge kinderen achter: onze zoon
was twaalf jaar, onze dochters waren negen en zes. De drie jaar ervoor heeft mijn man doorgebracht in klinieken. Ik was er al aan gewend alleen voor het gezin te zorgen. Toen hij dood was, kon ik maar aan één ding denken: we moeten doorgaan, ik moet overeind blijven voor de kinderen. Als het goed gaat met de kinderen, gaat het vanzelf goed met mij- dat was mijn instelling. Pas nu zie ik dat ik door deze hou- ding veel mensen op een afstand heb gehouden. Ik heb niet gezien hoe verdrietig zij waren. Met name mijn oudste dochter heb ik tekort- gedaan. Zij had een hechte band met haar vader en voelde zich door deze zelfdoding in de steek gelaten. Daar- voor heb ik onvoldoende oog gehad. Ik ging maar door met zo normaal mogelijk doen. ‘
Riek Sekhuis overleed op 1 augustus 2011. Haar kinderen: ‘Tegen wil en dank, en over alle pijngrenzen heen, was onze moeder verknocht aan het leven. Het loslaten van haar kinderen en kleinkind was misschien wel de allergrootste opgave in haar leven. Nog tweeënhalve maand is ze oma geweest. Daarna is ze toch gegaan. We missen haar verschrikkelijk.’
[BOEK] HET LAATSTE WOORD Dit is een fragment uit ‘Het laatste woord’ van Gijsbert van Es. In de gelijknamige NRC-rubriek spreken mensen openhartig over de manier waarop zij afscheid nemen van het leven. Het is vooral een ode aan het leven. De verhalen zijn gebundeld in een boek. Gijsbert van Es: Het laatste woord. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, prijs ¤ 16,95. ISBN 9789046814741
64
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65