Interview
Fragment uit een schilderij van Jeroen Bosch
Meestal overheerst een gevoel van gelukzaligheid en vrede. De terug- keer naar hun lichaam, dat zo ziek en pijnlijk is, vinden ze vaak vreselijk.
Kunnen dat ook hallucinaties zijn? In de positie buiten hun lichaam doen ze soms observaties die te con- troleren zijn. Echte waargebeurde details. Zoals de man die binnen- kwam in diep coma. Hij was al koud en blauw, ademde niet, had geen hartritme, lichtstijve pupillen. Om hem te beademen, moest zijn gebit eruit worden gehaald. Dat gebit raakte daarna kwijt. Hij was nog een week in coma, zo slecht was hij. Toen hij na die week bijkwam, kon hij precies vertellen hoe het kamertje eruit zag waar hij was gereanimeerd, welke verpleegkundige het gebit eruit had gehaald en waar die het had gelaten. Dat is natuurlijk volstrekt onmogelijk. Maar het was wel waar.
Hoe verklaart u dat? Mensen met een bijna-doodervaring hebben gedachten, emoties, waar- nemingen uit hun periode van bewusteloosheid. Dat kan niet vanuit de hersenen komen, want de hersenen doen het niet op dat moment. Dat wekte mijn wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Vandaar ons Neder- landse onderzoek, dat tien jaar duurde.
Wat onderzocht u dan? We hebben aangetoond dat alle tot dan toe genoemde mogelijke oorzaken - doodsangst, psychologische oorzaken, bijwerkingen van medicijnen, zuurstoftekort in de hersenen - geen verklaring geven voor het hebben van een bijna-doodervaring. De 18% met een bijna-doodervaring en de 82% zonder bijna-doodervaring waren volstrekt identiek. Of de hartstil- stand lang of kort was, de duur van de bewusteloosheid, de ernst van het zuurstoftekort: het maakte allemaal niets uit. Medicijnen maakte niets uit, voorkennis maakte niets uit, geslacht, religie: het maakt niets uit.
En de langetermijnstudie? Daarin interviewden we na twee en acht jaar mensen met een hartstil- stand: zowel de groep die wel als de groep die geen een bijna-dooderva- ring had gehad. De eerste groep was veranderd door de bijna-dooderva-
12
ring: ze hadden geen angst meer voor de dood, een ander inzicht over wat belang- rijk is in het leven, en een verhoogde intu- itieve gevoeligheid. Alleen de mensen met een bijna-doodervaring hadden die klas- sieke veranderingen. Dat bewijst dat die niet het gevolg zijn van een hartstilstand.
Hoe werd het onder- zoek ontvangen? Het is gepubliceerd in the Lancet, een van de meest gerenommeerde weten- schappelijke tijdschriften ter wereld. Het is vrij uitzonderlijk dat je onderzoek daarin wordt geplaatst: 95% van de artikelen wordt afgewezen. Het bewijst dat het een wetenschappelijk gedegen onderzoek
is.Sommige wetenschap- pers vielen mij aan. Ik begrijp het wel, want ik bedreig hun wereldbeeld. Veel wetenschappers gaan er vanuit dat het bewustzijn in onze hersenen zetelt, maar dat is nooit bewezen. Hoe kun je horen, ervaren, waarnemen als de hersenfunc- ties meetbaar niet aanwezig zijn?
En als ze het onmeetbaar klein toch een beetje doen? Bij mensen met een hartstilstand zie je dat na 10 tot 20 seconden het EEG een rechte lijn is. Je ziet dat ze bewusteloos zijn, geen lichaamsrefl exen meer heb- ben. Ook zijn de hersenstamrefl exen uit- gevallen: je kunt een vinger in iemands keel steken, de pupillen reageren niet,
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65