EROPUIT FRANKRIJK


Rode kastelen en witte wijn


DE VOGEZEN EN DE ELZAS


We willen het voorjaar naar de Vogezen, de Franse regio’s Lorraine, Vosges en Alsace om precies te zijn. We ontdekken er een bosrijke, noord-zuidgeoriënteerde bergketen, die de golvende akkers van Lorraine scheiden van de Rijnvlakte in de Elzas. En treffen er kastelen


en wijn, veel wijn. TEKST EN FOTO’S JONATHAN VANDEVOORDE


ls ik de rode zandstenen rotsen zie die in het noordoosten van Frankrijk alomtegenwoordig zijn, krijg ik meteen een vakantiegevoel. IJzeroxide zit er namelijk overal in de bodem. In het Parc Naturel Régional des Vosges du Nord prikt boven bijna elk dorp wel een rode, zandstenen torenruïne boven de boomkruinen uit de hemel in. Zoals het vroegmiddel- eeuwse Château du Falkenstein vlak bij Philippsbourg. Het ruïnecomplex bestaat voor de helſt uit oranje stenen muren en voor de rest is het een uit- gehakt labyrint in de rots: een château troglodyte noemen ze het hier. Vooral de verwering en de insijpeling van grond- water en mineralen heeſt rotsformaties van haast buitenaardse schoonheid gecreëerd. Een vriendelijke Fransman die ook de trappen en tunneltjes van de burcht verkent, verklapt dat dit gebied daarom ‘le Colorado des Vosges’ wordt genoemd. Opmerkelijk overigens, want de rode rotsen vind je met name in Ari- zona en Utah, niet Colorado. We zijn zo gefascineerd door deze geologische anomalie dat we besluiten door te wandelen tot aan de Erbsenfel- sen: een serie rechtopstaande, bruine rotsplaten waarin wind en stof grote gaten hebben uitgesleten. Het grootste


A WWW.NKC.NL KAMPEERAUTO 8 - 2023


venster schat ik op een diameter van een meter of twaalf. Vanuit de noordelijke Vogezen gaat onze route naar het zuiden verder over brede routes nationales langs golvende akkers, over grote rotondes en door stille dorpen. We belanden op de camping van Celles-sur-Plaine. Het is een van de vele dorpen in Lorraine, zal het ons naderhand dagen, waarvan het verval zelfs met de grootst mogelijke pot verf niet meer te camoufleren is.


EINDE-VAN-DE-WERELDGEVOEL ‘s Anderendaags rijden we in een klein uur naar de plek van waaruit we een wandeling willen maken, het zeil- haventje aan de andere kant van het bekende Lac de Pierre-Percée. De wegen kronkelen continu en onze gemiddelde snelheid ligt amper boven de 40 kilome- ter per uur. En wat is alles hier groen! Mijn partner Simone noemt dit het eind-van-de-wereldgevoel en al schijnt het respectloos te zijn om vergelijkingen te maken met andere buitenlanden, we concluderen dat deze plek het Zweden van Frankrijk moet zijn, maar dan zon- der de muggen. Vanaf een haventje in een ‘ford’ volgen we het avontuurlijke wandelpad dat aan de oever van het meer kleeſt.


37


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84