Anne


Hendriks is voor zitter van een kleine VvE. Ze schrijft onder pseudoniem over het wel en wee van appartements - bewoners en hun VvE.


Wederzijds begrip


Net na de bouwvak verschenen de steigerbou- wers in de straat. Ze verschenen massáál in de straat, want je kon na een tijdje van de ene steiger naar de andere springen. Alsof iedereen tegelijk had besloten dat er een dak moest wor- den gerepareerd of de buitenboel geverfd. De eersten die erover begonnen, waren de vroege hondenuitlaters. En vanwege een lobbes van een logeerhond, hoorde ik tijdelijk tot die categorie. Terwijl we met slaapogen en poepzak- jes langs de straat schuifelden, sprongen her en der steigerbouwers uit hun vrachtwagentjes om energiek te beginnen aan de dag. “Harde wer- kers”, zei een geeuwende buurtgenoot met een bruin mormeltje aan de lijn. “Zo heb je ze bij ons niet meer.” Hij wees op de Poolse bedrijfsnaam op de kleding van de mannen. Niet veel later volgden de bouwvakkers, de schilders en de loodgieters. Behalve Pools klonk er Slowaaks en Roemeens in de straat. Dat was de eigenaar van een windhond, een overbuurman die op zijn huisdier leek, ook opgevallen. “Onverantwoord, die gasten. Ze kunnen ons en mekaar niet verstaan, levens- gevaarlijk in de bouw. En wie kan er opdraaien voor de kosten als er ongelukken gebeuren? Juist, de VvE!” Toen een van de werkmannen per


ongeluk tegen hem aanliep bij een steigerpaal en zich verontschuldigde in steenkolen-Engels, viel hij uit: “In Holland we speak Dutch, ja?!” En tegen mij: “Dat bedoel ik nou, geen woord Nederlands.” Ik begon erover met de aannemer van mijn eigen VvE. “De aannemer die ze inhuurt, is verantwoordelijk”, zei hij, “niet de VvE.” Er zijn bovendien allerlei certificaten en voorwaarden, ook voor buitenlanders. En zonder Oost-Euro- peanen, zei hij, kan er een stuk minder worden gebouwd in Nederland. Vlak voordat mijn logeerhond - tot wederzijd- se opluchting, hij hield niet van de stad - weer naar huis mocht, zag ik op een vroege zondag- ochtend twee mannen in werkkleding de straat in fietsen. Ik herkende twee Poolse schilders van schuin tegenover. Ze werden binnengelaten in het pand van de windhond. Het baasje van het bruine ding wist hoe het zat: “Hij staat ze namens de VvE uit te schelden”, zei hij terwijl zijn huisdier een trillend achterpootje optrok bij een boom, “maar intussen huurt hij ze in het weekend in voor zijn eigen klussen. Zwart na- tuurlijk.” Ze spreken wel degelijk dezelfde taal, voegde hij er hoofdschuddend aan toe, “die van het geld.”


10-2025 | Eigen Huis Magazine | 47


BEELD EDITH BUENEN


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60