Luchtmachtvrouwen


59


‘Ik heb moeten leren mij n mond open te


trekken’ Romy Lamers (32) Rang: sergeant Functie: onderhoudstechnicus Missie: Mali (2015–2016)


‘De Luva’s waren moderner, beleefder en vrouwelij ker’


Ada van Oij en (82) Rang: korporaal-1 Functie: hofmeester en chauffeur


‘In 1959 solliciteerde ik bij de Marine Vrouwenafdeling (Marva), maar ik werd afgekeurd. Daar had ik zwaar de pest over in. Bij de Luchtmacht Vrouwenafdeling (Luva) kon ik hofmeester worden. Dat leek mij wel wat en na mij n opleiding ben ik begonnen op het Luvakamp in Zeist. In zo’n omgeving met alleen maar vrouwen was er de nodige haat, nij d, afgunst en jaloezie. Vreselij k! Je kon geen goede mop vertellen of je stond weer bij de commandant. Toch vergeet je dit soort dingen snel en nu kij k ik er heel anders op terug. Ik heb daar vrien- dinnen voor het leven gemaakt. De kameraadschap en saamhorigheid op zo’n kamp zij n uiteindelij k iets unieks. Ik heb ook nog een aantal jaren gewerkt in de mess van het kamp van de Militaire Vrouwenafdeling van de Landmacht (Milva) in Kij kduin. Daar was het toch een beetje de milva’s tegen de luva’s. In mij n ogen waren de luva’s moderner, beleefder en vrouwelij ker. Ik was echt trots op mij n uniform en dat droeg ik ook als ik in mij n woonplaats Vlissingen was. Soms werd je dan achter je rug uitgescholden voor “onderlegger van de officieren”. Dan draaide ik mij om en zei iets van “Meneer, kent u mij dan?” Dan hoorde je al snel �Sorry, sorry”. In die zin waren wij echte voorvechters. Toen de Luva werd opgeheven, kwam ik als chauffeur op luchtmachtbasis Gilze-Rij en te werken. Daar ging een wereld voor mij open, doordat ik opeens als enige vrouw onder de mannen werkte! Ik werd daar volledig geaccepteerd.’


‘Met mij n mbo-diploma werktuigbouwkunde op zak kon ik in 2012 aan de slag als onderhoudstechnicus van Chinook-transporthelikopters. Op vliegbasis Gilze-Rij en was ik de enige vrouwelij ke technicus, maar dat was ik wel gewend. Al vanaf het moment dat ik op mij n 14e voor de techniek koos, ben ik altij d het enige meisje geweest. In die tij d was ik nog heel verlegen, dus ik moest leren om mij n mond open te trekken. Dat was wel even aanpoten. Hoewel het werken in een mannen- omgeving voor mij heel normaal was, had ik zo nu en dan wel te maken met ongewenste aandacht: van sek- suele intimidatie tot mannen die meer van je denken te moeten krij gen. Dat komt volgens mij doordat je tij dens oefeningen of uitzendingen zo intensief met elkaar optrekt dat je meer dan collega’s van elkaar bent. Dat maakt het soms onduidelij k hoe ver je kunt gaan en de mannen om wie het gaat hebben het zelf niet altij d in de gaten. Op zo’n moment gaf ik mij n grens aan en daar werd dan altij d wel gehoor aan gegeven. Van oktober 2015 tot januari 2016 ging ik op missie naar Mali. Daar kwam alles bij elkaar voor mij . Ik wilde graag iets betekenen voor anderen en kon mij n hart ophalen aan de klussen die we moesten uitvoeren. Door al het zand hadden de kisten met de nodige slij tage te ma- ken. Voor mij als technicus was dat alleen maar leuk.’


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76