• verhalen
Op vier en vijf mei besteed ik elk jaar aandacht aan de herdenking van de gevallenen van de verschillende oorlogen. Ik woon ergens een dodenherdenking bij, bezoek een militaire begraafplaats of ga naar een schoolklas om daar te vertellen over de offers die wildvreemde jongens en meisjes hebben gebracht voor onze vrijheid. Iedere keer als ik deemoedig de plechtigheid ervaar, komt Oom Leo weer in mijn gedachten. Hij nam ooit op geheel eigen wijze wraak op ‘die Duutsers’.
I
k ontmoette hem in het Oost-Groningse. Al jaren mag ik in de maand januari een middag naar die mooie streek komen voor een peuterjachtje met vier gezellige kerels van de oude stempel. Van echt jagen komt het meestal maar even. Het gaat ons meer om een beetje ‘lul’n en pruts’n’. Alleen dit keer was er ene oom Leo bij en toen liep het heel anders.
We kwamen samen in de jachthut die was afgetimmerd in de enorme kapschuur van de boerderij van Jacob. ‘Kom d’r in, mien jong.’ De kachel had de mancave flink warm gestookt. Alle vier waren ze er: naast Jacob zat Edo gewoon zichzelf te zijn, Nanko, het gepensioneerde hoofd van de dorpsschool, schudde mij har- telijk de hand en Popko, die een beetje last had van schietdoof- heid waar hij trouwens geenszins onder leed, schreeuwde mij vriendelijk toe: ‘Moi mien jong.’ Na een poosje verordonneerde Jacob: ‘Koffie opdrink’n jongs. Wie goan het veld in.’ De sfeer was weer ouderwets. We zouden een paar singels uitdrijven voor een fazantenhaan en dan bij de wieken langs voor een eend. En: ‘Tussen de mid- dag eet Oom Leo mee.’ Ik mocht op de kop van een singel staan samen met Popko die aan de andere kant op zijn stoeltje ging zitten. Het springertje van Jacob had er zin in. Hij raggelde van links naar rechts door het onderhout, keek af en toe even waar zijn baas was, en dan rende de tank op vier pootjes weer gauw verder. ‘Ho!’, riep Popko, en hij wees me op een haas dat al snel de sin- gel verwisselde voor het open veld. Even later gevolgd door nog twee flinke broeders. Halverwege de ongeveer honderd meter lange houtwal deed de springer twee hanen op die door de meester en Jacob vakkundig werden binnengehaald. Twee kraai- en die wilden invallen, bedachten zich vroegtijdig en bogen af. Een buizerd bleef onverstoord zijn rondjes draaien. Toen iedereen aan het eind van de singel weer bij elkaar was, sprong er nóg een haas weg, lachend nagestaard door het jagersvolk.
TACTIEK Meester Nanko had vanmorgen een flinke koppel eenden zien liggen in de wieke. We bespraken de tactiek om die aan de ve- ren te kunnen komen. Die zou het zus aanpakken en die zou het heel anders doen, maar Popko had de oplossing. Als iedereen zich nou langs deze kant van de wieke zou posteren, zou hij om- fietsen en vanaf de andere kant de vogels op de vleugels zien te krijgen. ‘Die eend’n zijn fietsers e’wend en vliegen pas laat op.’ Jacob lachte hardop. ‘Waar haal je dan zo gauw een fiets vandaan, mien jong?’ ‘Die leen ik even bij Lutjeboer’, riep hij opgewekt. Lutjeboer was een vrijgezel die aan de wieke woonde en een beetje in oude fietsen handelde. Daar kon Jacob wel even een rijwiel lenen. En ja hoor, even later zagen we hem op een damesfiets bij Lut- jeboer vertrekken. Wij hadden ons inmiddels op schootsafstand van elkaar in het riet verstopt. Het plan mislukte totaal, want toen Popko nog maar net op weg was, gingen alle eenden tegelijk omhoog en draaiden keurig – ver buiten schot – langs de verbouwereerde jagers. Popko werd uiteraard zeer gecomplimenteerd met zijn uitmun- tende plan, waarna men besloot om terug te gaan naar de hut. Voor de lunch en voor Oom Leo.
GEEN STUURMAN MEER De meester vertelde mij wie Oom Leo is. Hij woont in Appinge- dam; de laatste jaren in een aanleunwoning met verzorging op afroep. En geloof maar niet dat Oom Leo die hulp vaak inroept, want ook al is hij 96 jaar, hij kan alles nog zelf. Leo groeide op in het Gronings platteland met de mentaliteit die daarbij hoort: koppig, zelfbewust, kort van stof en recht voor de raap. Maar goudeerlijk. Hij deed de opleiding op de Zeevaartschool en haalde het diploma voor stuurman op de grote vaart, maar elke keer als hij de zee op ging, werd hij zeeziek. Een aantal jaren bleef hij desondanks doorzetten in de hoop dat het nog eens over zou
Mei 2023/5 • 43
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68
